Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) wydanego w dniu 8 lipca 2008 r. w sprawie T-52/03 Knauf Gips KG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesione w dniu 19 września 2008 r. przez Knauf Gips KG(Sprawa C-407/08 P)
(2008/C 313/19)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 6 grudnia 2008 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Knauf Gips KG (przedstawiciele: M. Klusmann i S. Thomas, Rechtsanwälte)
Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania wnoszącej odwołanie
– Uchylenie w całości wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (trzecia izba) z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie T-52/03 Knauf Gips KG przeciwko Komisji;
– ewentualnie, skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Pierwszej Instancji;
– również ewentualnie, odpowiednie obniżenie, co najmniej jednak o 54,51 mln EUR, grzywny nałożonej na wnoszącą odwołanie w art. 3 zaskarżonej decyzji Komisji;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Odwołanie od wyroku Sądu, na którego mocy oddalona została skarga wnoszącej odwołanie na decyzję Komisji 2005/471/WE z dnia 27 listopada 2002 r., opiera się na następujących trzech zarzutach:
1. W zarzucie pierwszym wnosząca odwołanie powołuje się na naruszenie prawa do obrony, w tym na naruszenie zasady do bycia wysłuchanym. Wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd zastosował błędnie zasady, które obowiązują w odniesieniu do skutków prawnych odmówienia dostępu do obciążających dokumentów oraz zachowania dla siebie uniewinniających dowodów. W pierwszej części tego zarzutu podnosi ona, że należało stwierdzić nieważność decyzji Komisji, gdyż Komisja nie umożliwiła jej dostępu do obciążających dowodów, na których została następnie oparta decyzja. W drugiej części zarzutu pierwszego wnosząca odwołanie twierdzi, że zaskarżony wyrok sam w sobie naruszył jej prawo do obrony, ponieważ Komisja niezgodnie z prawem zachowała dla siebie również uniewinniające dowody, co powinno było także doprowadzić do stwierdzenia nieważności decyzji.
2. W zarzucie drugim wnosząca odwołanie powołuje się na naruszenie art. 81 ust. 1 WE na skutek elementarnego złamania reguł dowodowych, mianowicie zasady in dubio pro reo, oraz na naruszenia prawa materialnego, w szczególności w odniesieniu do stwierdzenia istnienia uzgodnionej praktyki, które w zaskarżonym wyroku doprowadziły do błędnego w świetle prawa założenia, iż art. 81 ust. 1 WE został naruszony.
3. W zarzucie trzecim wnosząca odwołanie podnosi, że doszło do naruszenia 10-procentowego limitu przewidzianego w art. 15 ust. 2 rozporządzenia 17/62. Wnosząca odwołanie utrzymuje, że Sąd niesłusznie przypisał jej obroty innych spółek, których ona nie kontroluje i które nie kontrolują wnoszącej odwołanie. Twierdzi ona, że nie tworzy ona z tymi innymi spółkami jednej jednostki gospodarczej.
