Skarga wniesiona w dniu 25 sierpnia 2008 r. - Pannon Hőerőmű Zrt. przeciwko Komisji(Sprawa T-352/08)
(2008/C 285/85)
Język postępowania: węgierski
(Dz.U.UE C z dnia 8 listopada 2008 r.)
Strony
Strona skarżąca: Pannon Hőerőmű Energiatermelő, Kereskedelmi és Szolgáltató Zrt. (Pecz, Węgry) (przedstawiciele: M. Kohlrusz, P. Simon, G. Ormai, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– tytułem żądania głównego, stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 4 czerwca 2008 r. w sprawie pomocy państwa przyznanej przez Węgry w ramach długoterminowych umów dotyczących zakupu energii elektrycznej (C 41/ 2005. [ex NN 49/2005.]) (zwanej dalej "zaskarżoną decyzją");
– ewentualnie, zwolnienie skarżącej z obowiązku odzyskania pomocy nałożonego na Węgry na mocy zaskarżonej decyzji;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca jest zamkniętą spółką akcyjną prawa węgierskiego, która zajmuje się głównie produkcją energii elektrycznej. Przed przystąpieniem Węgier do Unii Europejskiej kilku producentów energii elektrycznej działających w charakterze sprzedawców zawarło z MVM Trade Villamosenergia-kereskedelmi Zrt. (zwaną dalej "MVM"), działającą w charakterze nabywcy, długoterminowe umowy dotyczące zakupu energii elektrycznej (Power Purchase Agreements, zwane dalej "PPA"). Na podstawie tych umów MVM jest zobowiązana do nabycia określonej minimalnej ilości energii elektrycznej od producentów działających w ramach PPA. Zgodnie z zaskarżoną decyzją takie zobowiązanie do zakupu stanowi pomoc państwa niezgodną ze wspólnym rynkiem, która powinna być zwrócona przez beneficjentów tej pomocy.
Na poparcie swojego głównego żądania zmierzającego do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji skarżąca podnosi zasadniczo naruszenie istotnych wymogów formalnych, błędne zastosowanie przepisów prawnych, a także istnienie obowiązku świadczenia usługi w ogólnym interesie gospodarczym.
Jeśli chodzi o naruszenie istotnych wymogów formalnych, skarżąca podnosi po pierwsze, że Komisja nie zbadała żadnej z PPA, lecz wyciągnęła ten wniosek w ogólny sposób w odniesieniu do wszystkich omawianych umów. Po drugie, skarżąca twierdzi, że Komisja nie uwzględniła długiego okresu obowiązywania PPA, zbadała zaś okres po dniu 1 maja 2004 r., czyli okres między datą przystąpienia Węgier do Unii Europejskiej a wydaniem zaskarżonej decyzji. Po trzecie, Komisja poprzestała na zbadaniu, w jaki sposób zachowałby się podmiot gospodarczy znajdujący się na miejscu MVM, lecz nie zbadała, jak zachowałby się podmiot gospodarczy na miejscu producenta energii elektrycznej. Po czwarte, skarżąca uważa, że Komisja błędnie zakwalifikowała jako "gwarancję" mechanizm ustalania cen przyjęty w ramach PPA. Wreszcie, po piąte, skarżąca twierdzi, że w odniesieniu do zakłócenia konkurencji Komisja sformułowała jedynie ogólne stwierdzenia i nie zbadała prawdziwych okoliczności.
Gdyby zarzut oparty na istnieniu naruszenia istotnych wymogów formalnych miał okazać się bezzasadny, skarżąca podnosi błędne zastosowanie przepisów prawnych. Zdaniem skarżącej, jeśli chodzi o zawarte przez nią PPA, nie są spełnione przesłanki pozwalające uznać je za pomoc państwa. Po pierwsze, Komisja popełniła błąd, twierdząc, że spełnione jest kryterium inwestora prywatnego, ponieważ nie można porównywać sytuacji MVM do sytuacji typowego inwestora prywatnego. Po drugie, nie można też twierdzić, że środek ma charakter selektywny, ponieważ zawarcie PPA stanowiło wyraźny obowiązek prawny. Po trzecie, korzyść nie pochodzi ze środków publicznych, jako że MVM jest spółką handlową działającą w warunkach gospodarki rynkowej. Po czwarte, zdaniem skarżącej, nie doszło do zakłócenia konkurencji, ponieważ nie można wykazać, iż PPA wywarły wpływ na konkurencję.
Zakładając, że Sąd Pierwszej Instancji uzna jednak, iż spełnione są przesłanki pomocy państwa, skarżąca twierdzi, że świadczona przez nią usługa ma charakter usługi świadczonej w ogólnym interesie gospodarczym, w związku z czym PPA zawarte przez skarżącą nie stanowią pomocy państwa niezgodnej ze wspólnym rynkiem.
Na poparcie żądania ewentualnego zawartego w skardze, zmierzającego do zwolnienia skarżącej z obowiązku zwrotu pomocy skarżąca powołuje się na zasady proporcjonalności, ochrony uzasadnionych oczekiwań i pewności prawa, jak również na prawo do obrony.
