Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji wydanego w dniu 5 czerwca 2008 r. w sprawie T-141/05 Internationaler Hilfsfonds eV przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 7 sierpnia 2008 r. przez Internationaler Hilfsfonds eV(Sprawa C-362/08 P)
(2008/C 272/20)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 25 października 2008 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Internationaler Hilfsfonds eV (przedstawiciel: H. Laltenecker, adwokat)
Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania wnoszącego odwołanie
– uchylenie wyroku Sądu z dnia 5 czerwca 2008 r.,
– ostateczne rozstrzygnięcie sprawy i stwierdzenie nieważności zaskarżonego aktu Komisji z dnia 14 lutego 2005 r. (art. 54 statutu Trybunału),
– w drugiej kolejności skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd,
– obciążenie Komisji ogółem kosztów postępowania i kosztów poniesionych przez wnoszącego odwołanie.
Zarzuty i główne argumenty
Sąd Pierwszej Instancji oddalił skargę wnoszącego odwołanie o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji, którą odmówiono mu dostępu do określonych dokumentów dotyczących umowy LIEN 97-2011 w sprawie współfinansowania organizowanego w Kazachstanie programu pomocy medycznej, uzasadniając to w sposób następujący: skarga skierowana jest wobec aktu, który jedynie potwierdził wcześniejszą decyzję, która stała się prawomocna, a na wypadek gdyby zaskarżony akt nie miałby być aktem jedynie potwierdzającym, nie można go również uznać za decyzję, którą można zaskarżyć w rozumieniu rozporządzenia nr 1049/2001.
Wyrok ten wykazuje istotne wady zarówno pod względem prawnym, jak i oceny okoliczności faktycznych.
Po pierwsze, jeżeli chodzi o kwalifikację zaskarżonego aktu, Sąd nie uwzględnił, że decyzja Komisji, którą skierowała wcześniej do wnoszącego odwołanie jako odpowiedź na wniosek potwierdzający w rozumieniu art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 1049/2001, powinna była zostać uznana za nieważną, gdyż nie została sporządzona przez sekretarza generalnego Komisji i nie zawierała ani uzasadnienia, ani pouczenia o środkach prawnych. Ponieważ w konsekwencji odpowiedź ta nie miała skutków prawnych, pismo to nie może być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności. Stąd tylko zaskarżony akt, tzn. odpowiedź Komisji na nowy wniosek wnoszącego odwołanie, może być uznany za decyzję ostateczną, którą - wbrew stanowisku Sądu - faktycznie poprzedziła ponowna i całościowa ocena sytuacji przez Komisję. Zaskarżony akt nie może więc być "aktem jedynie potwierdzającym", ponieważ nonsensem jest potwierdzenie czegoś, co pod względem prawnym nic nie znaczy. Sąd nie zbadał jednak ważności pod względem prawnym wcześniejszej decyzji Komisji, co doprowadziło do błędnej kwalifikacji zaskarżonego aktu Komisji.
Po drugie, stwierdzenie Sądu, że zaskarżony akt jest odpowiedzią na pierwszy wniosek w rozumieniu rozporządzenia nr 1049/2001 i z tego powodu nie może być uznany za decyzję, którą można zaskarżyć, należy tłumaczyć błędną wykładnią art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 1049/2001. Sąd przeoczył, że przepis ten umożliwia wprawdzie złożenie drugiego wniosku, ale nie czyni go bezwzględnie koniecznym. W obliczu tego oraz wobec odmownej postawy Komisji wyrażanej w całym postępowaniu przed wniesieniem skargi wnoszący odwołanie nie był już zobowiązany do składania kolejnego wniosku. Wnoszący odwołanie wniósł w trakcie postępowania o zapisanie jego uwagi co do charakteru tego przepisu w protokole z posiedzenia, gdyż był on w tej kwestii niepełny. Oddalając wniosek o sprostowanie protokołu z posiedzenia, Sąd popełnił ponadto błąd proceduralny.
