Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) wydanego w dniu 12 marca 2008 r. w sprawie T-100/04, Massimo Giannini przeciwko Komisji, wniesione w dniu 29 maja 2008 r. przez Massimo Giannini'ego(Sprawa C-231/08 P)
(2008/C 223/34)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 30 sierpnia 2008 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Massimo Giannini (przedstawiciele: L. Levi i C. Ronzi, adwokaci)
Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania wnoszącego odwołanie
– uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 12 marca 2008 r. w sprawie T-100/04;
– w konsekwencji uwzględnienie żądań wnoszącego odwołanie przedstawionych w pierwszej instancji, i tym samym,
– stwierdzenie nieważności decyzji komisji konkursowej konkursu COM/A/9/01 o niewpisaniu wnoszącego odwołanie na listę rezerwową tego konkursu, która została podana do wiadomości wnoszącego odwołanie pismem z dnia 11 czerwca 2003 r., jak również w razie potrzeby, uchylenie decyzji odrzucającej wniosek o ponowne zbadanie wniesiony przez wnoszącego odwołanie, która została podana do wiadomości wnoszącego odwołanie pismem z dnia 8 lipca 2003 r. oraz uchylenie decyzji o odrzuceniu zażalenia wnoszącego odwołanie, która została podana do wiadomości wnoszącego odwołanie pismem z dnia 2 grudnia 2003 r.;
– zasądzenie odszkodowania za poniesioną szkodę majątkową, która została oszacowana w oparciu o, po pierwsze, różnicę między zasiłkiem dla bezrobotnych pobranym po wygaśnięciu umowy członka personelu tymczasowego a wynagrodzeniem urzędnika grupy funkcyjnej A 7/4 oraz, po drugie, po upływie okresu bezrobocia, o wysokość wynagrodzenia urzędnika grupy funkcyjnej A 7/5, oraz zadośćuczynienia za krzywdę, w kwocie oszacowanej na 1 euro;
– obciążenie drugiej strony postępowania całością kosztów związanych z postępowaniem w pierwszej instancji i odwołaniem.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie swojego odwołania wnoszący odwołanie podnosi w istocie trzy zarzuty.
W zarzucie pierwszym wnoszący odwołanie zarzuca Sądowi naruszenie prawa do sprawiedliwego procesu oraz, bardziej szczegółowo, prawa do rozpatrzenia jego sprawy w rozsądnym terminie. Bowiem między wniesieniem sprawy do Sądu a wydaniem zaskarżonego wyroku upłynęły cztery lata. Tymczasem, zdaniem wnoszącego odwołanie, w niniejszej sprawie takiego czasu trwania postępowania nie uzasadnia żadna nadzwyczajna okoliczność. Akta niniejszej sprawy nie były ani szczególnie obszerne, ani skomplikowane z prawnego punktu widzenie, a postępowanie było dla wnoszącego odwołanie wyjątkowo istotne.
W zarzucie drugim wnoszący odwołanie podnosi następnie, że Sąd naruszył art. 4, 27 i 29 regulaminu pracowniczego oraz naruszył zarówno pojęcie interesu służby, jak i spoczywający na instytucjach wspólnotowych obowiązek zachowania należytej staranności wobec ich pracowników i urzędników. Według wnoszącego odwołanie Sąd utożsamił w tym względzie podjęcie wspólnotowej służby publicznej, w drodze otwartego konkursu w celu stworzenia rezerwy dla późniejszego naboru, z kontynuacją kariery zawodowej osób, których naboru dokonano już w drodze mechanizmów przewidzianych w regulaminie pracowniczym, przeniesień i awansów.
W zarzucie trzecim wnoszący odwołanie podnosi wreszcie naruszenie przez Sąd obowiązku uzasadniania wyroków oraz zasad niedyskryminacji oraz poszanowania prawa do obrony, jak również przeinaczenie okoliczności faktycznych przedstawionych Sądowi w celu ich oceny. Ten ostatni zarzut dzieli się na trzy części.
W pierwszej części trzeciego zarzutu wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd naruszył zarówno zasadę niedyskryminacji, jak również ciążący na nim obowiązek uzasadnienia oraz reguły postępowania dowodowego, uznając, że znajomość przez niektórych uczestników konkursu dokumentu, na którym opierał się egzamin pisemny, nie stanowiła naruszenia zasady niedyskryminacji i nie obligując drugiej strony postępowania do przedstawienia konkretnych dowodów na brak dyskryminacji związanej z tą okolicznością.
W drugiej części tego samego zarzutu wnoszący odwołanie podnosi naruszenie zasady niedyskryminacji i przeinaczenie okoliczności faktycznych przedstawionych Sądowi w celu ich oceny w zakresie, w którym Sąd uznał, że skład komisji konkursowej był wystarczająco stabilny, aby zapewnić porównanie i obiektywną ocenę kandydatów, podczas gdy akta sprawy, przeciwnie, wskazywały na brak wystarczającej stabilności składu tej komisji konkursowej oraz że druga strona postępowania nie przekazała Sądowi wielu zasadniczych informacji dotyczących okoliczności faktycznych.
Wreszcie w trzeciej części tego zarzutu wnoszący odwołanie podnosi kolejne naruszenie zasady niedyskryminacji oraz reguł postępowania dowodowego, jak również naruszenie prawa do obrony związane z opinią Sądu co do bezstronności członków komisji konkursowej.
