Skarga wniesiona w dniu 15 października 2007 r. - Nijs przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu(Sprawa F-108/07)
(2008/C 22/108)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 26 stycznia 2008 r.)
Strony
Strona skarżąca: Bart Nijs (Bereldange, Belgia) (przedstawiciel: F. Rollinger, adwokat)
Strona pozwana: Europejski Trybunał Obrachunkowy
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiego Trybunału Obrachunkowego o odnowieniu mandatu sekretarza generalnego Trybunału Obrachunkowego na kolejny okres sześciu lat, począwszy od dnia 1 lipca 2007 r.;
– subsydiarnie stwierdzenie nieważności dwóch aktów stanowiących jakoby "decyzje organu powołującego", odpowiednio z dnia 8 grudnia 2006 r. w sprawie wykonania wyroku Sądu Pierwszej Instancji wydanego w dniu 3 października 2006 r. w sprawie T-171/05, oraz z dnia 12 lipca 2007 r. skarżącego sprawie oddalenia zażalenia skarżącego wniesionego w dniu 12 marca 2007 r.;
– obciążenie Trybunału Obrachunkowego kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W uzasadnieniu skarg skarżący powołuje w szczególności następujące okoliczności: i) sekretarz generalny Trybunału Obrachunkowego działał bezprawnie: gdy został poinformowany, w oparciu o relewantne dokumenty, o nadużyciu systemu rent inwalidzkich zamiast wszcząć postępowanie przed Urzędem Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) wyraźnie odmówił zastosowania odpowiednich środków i zbadania sprawy; ii) jeden z urzędników sprawował swoją funkcję z naruszeniem prawa; iii) wielokrotnie nie opublikowano decyzji o awansie ani dat ich wydania; iv) wybory do Komitetu Pracowniczego w 2004 r. i w 2006 r. odbyły się z naruszeniem prawa z rozlicznych powodów; v) miały miejsce liczne naruszenia procedury w sprawie przyznania awansu, jak również nadużycia kompetencji do przyznawania awansu przez jednego z szefów wydziału i uwzględnienie znacznej ilości interesów osobistych, mogące podważyć niezależność organu powołującego w niemalże wszystkich wydawanych przez ten organ decyzjach; vi) "decyzje organu powołującego" wynikały z interesów osobistych wszystkich przełożonych skarżącego i zatajenia decyzji o oddelegowaniu koleżanki skarżącego do tymczasowego sprawowania wyższej funkcji oraz z braku wszczęcia postępowania przed OLAF; vii) organ powołujący oparł zaskarżone decyzje tym samym skumulowaniu oczywistych błędów co pierwotne decyzje, które zostały potwierdzone, odwołał się do wyroku niemającego powagi rzeczy osądzonej, nie odpierając żadnego z argumentów skarżącego; viii) komisje dokonujące oceny i podejmujące decyzję o awansie nie zostały poinformowane o braku niezależności przełożonych skarżącego.
