Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji wydanego w dniu 11 lipca 2007 r. w sprawie T-351/03 Schneider Electric SA przeciwko Komisji, wniesione w dniu 24 września 2007 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich(Sprawa C-440/07 P)
(2008/C 22/38)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 26 stycznia 2008 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: M. Petite i F. Arbault, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: Schneider Electric S.A., Republika Federalna Niemiec, Republika Francuska
Żądania wnoszącego odwołanie
– Uchylenie wyroku wydanego przez Sąd Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich w dniu 11 lipca 2007 r. w sprawie T-351/03 Schneider Electric S.A. przeciwko Komisji,
– obciążenie Schneider Electric S.A. w całości kosztami poniesionymi przez Komisję.
Zarzuty i główne argumenty
Przypominając na wstępie, że odpowiedzialność pozaumowna Wspólnoty jest uzależniona od spełnienia łącznie trzech przesłanek, to jest odpowiednio musi istnieć naruszenie obowiązku, rzeczywista i pewna szkoda oraz bezpośredni związek przyczynowo- skutkowy pomiędzy naruszeniem obowiązku a szkodą, skarżąca podnosi siedem zarzutów na poparcie swojego odwołania.
W pierwszym zarzucie Komisja podnosi, że stwierdzając z jednej strony, że w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów z dnia 3 sierpnia 2001 r. "nie" wysunęła ona zarzutu powiązania pozycji Schneider i Legrand a z drugiej strony, że takie sformułowanie nie sprawiało "żadnej szczególnej trudności", Sąd nie uwzględnił powagi rzeczy osądzonej, dokonał nieprawdziwych ustaleń faktycznych, wypaczył dowody przedłożone mu do oceny i nie spełnił obowiązku uzasadnienia wyroków.
W drugim zarzucie Komisja podnosi, że Sąd dokonał błędnej kwalifikacji okoliczności faktycznych, popełnił błąd co do prawa i nie spełnił ciążącego na nim obowiązku uzasadnienia orzekając, że błąd proceduralny stwierdzony w wyroku z dnia 22 października 2002 r. w sprawie T-310/01 Schneider Electric przeciwko Komisji stanowi "wystarczająco istotne" naruszenie normy prawnej przyznającej uprawnienia jednostkom.
W trzecim zarzucie Komisja podnosi, że Sąd dokonał błędnych ustaleń faktycznych, wypaczył dowody i dokonał błędnej kwalifikacji faktów oraz popełnił błąd co do prawa orzekając, że występuje "wystarczająco bezpośredni związek przyczynowoskutkowy" pomiędzy naruszeniem a drugim elementem określonej szkody, to jest przedwczesnym zakończeniem negocjacji Schneider z Wendel-KKR na temat ceny sprzedaży Legrand S.A.
W czwartym zarzucie Komisja podnosi, że Sąd naruszył ciążący na nim obowiązek uzasadnienia z powodu sprzeczności uzasadnienia, którym dotknięte jest jego rozumowanie w zakresie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy naruszeniem a poszczególnymi elementami szkody, które zostały określone.
W piątym zarzucie Komisja podnosi, że Sąd dokonał nieprawidłowych ustaleń faktycznych, wypaczył dowody i popełnił błąd co do prawa nie stwierdzając, że Schneider przyczyniła się w całości do drugiego elementu szkody. To przedsiębiorstwo wielokrotnie nie dochowało obowiązku staranności w rozsądnych granicach w celu uniknięcia szkody lub ograniczenia jej rozmiaru, w szczególności nie wnosząc wniosku o zastosowanie środków tymczasowych wobec obowiązku sprzedaży Legrand, który jego zdaniem dotyczył go i decydując się na sprzedaż tego przedsiębiorstwa w okresie, w którym nie było ono jednak poddane takiemu obowiązkowi.
W szóstym zarzucie Komisja podnosi, że Sąd orzekł ultra petita, naruszył przepisy regulujące ciężar dowodu i naruszył prawo do obrony określając element szkody, który nie był podniesiony przez skarżące przedsiębiorstwo.
Wreszcie w siódmym i ostatnim zarzucie Komisja podniosła, że Sąd popełnił błąd co do prawa przyznając Schneider odsetki wyrównawcze począwszy od wystąpienia drugiego elementu szkody w dniu 10 grudnia 2002 r.
