Skarga wniesiona w dniu 10 czerwca 2008 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej(Sprawa C-249/08)
(2008/C 209/45)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 15 sierpnia 2008 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: K. Banks i C. Cattabriga, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Republika Włoska
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie, że Republika Włoska
– nie ustanawiając przepisów koniecznych w celu stosownej kontroli, inspekcji i nadzoru połowów na swoim terytorium i na wodach morskich podlegających jej suwerenności i jurysdykcji, w szczególności w zakresie przestrzegania przepisów regulujących przechowywanie na statku i stosowania pławnic dryfujących
oraz
– nie podejmując wystarczających działań w celu zapewnienia stosowania odpowiednich środków wobec odpowiedzialnych za naruszenia norm wspólnotowych w zakresie przechowywania na statku i stosowania pławnic dryfujących, w szczególności poprzez stosowanie wobec tych osób odstraszających sankcji,
uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 1 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2241/87 z dnia 23 lipca 1987 r. ustanawiającego określone środki kontroli w odniesieniu do działalności połowowej(1) oraz art. 2 ust. 1 i art. 31 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2847/93 z dnia 12 października 1993 r. ustanawiającego system kontroli mający zastosowanie do wspólnej polityki rybołówstwa(2);
– obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
1. Od momentu wejścia w życie w 1992 r., zakaz przechowywania na statku i stosowania pławnic dryfujących o długości większej niż 2,5 km, a od 2001 r. wszelkich typów pławnic dryfujących, podlegał regularnym i poważnym naruszeniom przez włoską flotę rybacką.
2. Zdaniem Komisji rozmiar i powaga zjawiska wynikają bezpośrednio z bezskuteczności włoskiego systemu kontroli stosowania zakazu i nieadekwatności sankcji przewidzianych we włoskim systemie prawnym za jego naruszanie.
3. W tym względzie Komisja zauważa, że nadzór w zakresie stosowania pławnic dryfujących jest wykonywany przez liczne struktury w sposób konkurencyjny i poboczny wobec innych powierzonych im zadań oraz bez stosownej koordynacji. Niedobory w zakresie zasobów ludzkich, czasu i koniecznych środków uniemożliwiają zatem wykonywanie skutecznej kontroli.
4. Brakuje ponadto stosowanego strategicznego programowania i planowania działalności kontrolnej w odniesieniu do stosowania pławnic dryfujących. W tym zakresie Komisja zwraca uwagę, że działalność kontrolna winna być uważnie programowana, w zależności od szczególnych czynników ryzyka oraz wpisywać się w ramy kompletnej, spójnej i racjonalnej strategii. Winna poza tym koncentrować się przede wszystkim na niektórych okresach w roku oraz określonych regionach i miejscach kontroli. Władze włoskie natomiast nie zrealizowały żadnego z tych postulatów.
5. Władze odpowiedzialne za kontrolę stosowania sieci typu "spadara" nie mają dostępu do informacji w zakresie lokalizacji statków rybackich, uzyskanych za pomocą satelitarnego systemu monitorowania wspólnotowych statków rybackich (VMS), ustanowionego na mocy aret.3 rozporządzenia nr 2847/93. Ponadto z dochodzenia przeprowadzonego przez Komisje wynika, że znaczna liczba statków nie została do tej pory wyposażona w urządzenia satelitarnej lokalizacji - konieczne w celu zapewnienia funkcjonowania systemu VMS. Natomiast zbiór danych i przenoszenie na cyfrowe nośniki danych z dzienników pokładowych, deklaracji wyładunku i sprzedaży przewidziane rozporządzeniem nr 2847/92, i a fortiori krzyżowa analiza tego rodzaju danych z informacjami zabranymi za pomocą systemu VIS, pozostaje daleka od skuteczności.
6. Jeżeli działalność kontrolna władz włoskich w zakresie stosowania sieci typu "spadara" jest niewystarczająca, sankcjonowanie naruszeń przepisów wspólnotowych w przedmiocie przechowywania na statku i stosowania tego rodzaju sieci, jest tym bardziej nieskuteczne.
7. W tym zakresie Komisja zauważa, po pierwsze, że wbrew art. 9a rozporządzenia nr 3094/86(3) i przepisów, które następnie powtarzały i rozszerzały zakres tej normy, ustawodawstwo włoskie w zasadzie zakazuje w tym zakresie jedynie stosowania oraz usiłowania stosowania pławnic dryfujących, nie zakazując natomiast ich przechowywania na statku.
8. Po drugie w przypadkach rzeczywistego stwierdzenia naruszenia zakazu stosowania pławnic dryfujących, regularnie nie zostaje ono zasygnalizowane przez kontrolne władze lokalnie władzom w tym zakresie właściwym, głównie z powodu presji społecznej, a w każdym razie nie jest ono skutecznie ścigane i karane. Liczba i ranga zastosowanych kar jest w istocie śmieszna.
9. Komisja uważa zatem za wykazane w szerokim zakresie, że system kontroli i sankcji stosowany we Włoszech w celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnotowych w dziedzinie pławnic dryfujących jest całkowicie niewystarczający, aby zagwarantować wykonanie zobowiązań spoczywających na państwach członkowskich na mocy art. 1 ust. 1 rozporządzenia nr 2241/87 oraz art. 2 ust. 1 i art. 31 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 2847/93.
______
(1) Dz.U. L 207 z 29.7.1987, str. 1.
(2) Dz.U. L 261 z 20.10.1993, str. 1.
(3) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 3094/86 z dnia 7 października 1986 r. ustanawiające środki techniczne dla zachowania zasobów połowowych (Dz.U. L 288 z 11.10.1986, str. 1).
