Skarga wniesiona w dniu 21 maja 2008 r. - Transnational Company "Kazchrome" i ENRC Marketing przeciwko Radzie(Sprawa T-192/08)
(2008/C 197/46)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 2 sierpnia 2008 r.)
Strony
Strona skarżąca: Transnational Company "Kazchrome" (TNK Kazchrome) (Aktobe, Kazachstan) i ENRC Marketing AG (Kloten, Szwajcaria) (przedstawiciele: L. Ruessmann i A. Willems, lawyers)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie dopuszczalności skargi;
– stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 172/2008 z dnia 25 lutego 2008 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz żelazokrzemu pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej, Egiptu, Kazachstanu, Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii i Rosji w zakresie w jakim znajduje zastosowanie do skarżących;
– obciążenie Rady kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżący będący producentami żelazokrzemu i sprzedający go na rynku Unii Europejskiej, wnoszą o stwierdzenie nieważności części rozporządzenia Rady (WE) nr 172/2008(1) z dnia 25 lutego 2008 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu tymczasowego cła nałożonego na przywóz żelazokrzemu pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej, Egiptu, Kazachstanu, Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii i Rosji.
Na poparcie swojej skargi skarżący podnoszą, że zaskarżone rozporządzenie dotyczy ich bezpośrednio i indywidualnie oraz że cło antydumpingowe nałożone rzeczonym rozporządzeniem wynika z wielu oczywistych błędów w ocenie, oczywistych błędów w ocenie okoliczności faktycznych oraz naruszenia rozporządzenia podstawowego(2)(zwanego dalej "rozporządzeniem podstawowym") jak też porozumienia antydumpingowego WTO (Światowej Organizacji Handlu). Skarżący twierdzą ponadto, że pozwana nie przedstawiła uzasadnienia, tak jak wymaga tego art. 253 WE.
W zarzucie pierwszym skarżący twierdzą, że Rada nie dokonała właściwego rozróżnienia między skutkami wywołanymi przez inne czynniki a szkodą wynikłą z omawianego przywozu, w związku z czym ustalenia Rady naruszają art. 3 ust. 2, art. 3 ust. 6 i art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego.
W zarzucie drugim skarżący podnoszą, że cło antydumpingowe zostało ustanowione na podstawie błędnej oceny Wspólnotowych interesów i z naruszeniem art. 9 ust. 4 i art. i 21 rozporządzenia podstawowego.
W zarzucie trzecim podniesiono, że mimo iż skarżący przedstawili instytucjom możliwe do sprawdzenia informacje, zarzucono im brak współpracy, Rada nie zbadała faktów powołanych w celu podważenia dostępnych informacji przekazanych instytucjom i nie zastosowała prawidłowo traktowania zastrzeżonego dla przedsiębiorstw działających na zasadach rynkowych w granicach czasowych wyznaczonych w rozporządzeniu podstawowym.
W zarzucie czwartym skarżący podnoszą, że w toku dochodzenia naruszone zostało ich prawo do obrony.
______
(1) Dz.U. 2008 L 55, str. 6.
(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 1996 L 56, str. 1).
