Skarga wniesiona w dniu 22 października 2007 r. - Strack przeciwko Komisji(Sprawa F-119/07)
(2008/C 183/63)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 19 lipca 2008 r.)
Strony
Strona skarżąca: Guido Strack (Kolonia, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat H. Tettenborn)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 30 maja 2005 r., z dnia 19 grudnia 2006 r., z dnia 12 stycznia 2007 r. i z dnia 20 lipca 2007 r. w zakresie, w jakim odmawiają wprowadzenia niezależnej procedury mediacyjnej w przedmiocie wszystkich sporów zawisłych pomiędzy skarżącym a pozwaną, jak również natychmiastowej interwencji pozwanej i przyjęcia środków dotyczących rozwiązania konfliktów;
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 26 lutego 2007 r. i z dnia 20 lipca 2007 r. w zakresie, w jakim odmawiają wypłaty dodatku tymczasowego, zgodnie z art. 19 ust. 4 wspólnych przepisów dotyczących ubezpieczenia urzędników Wspólnot Europejskich od ryzyka wypadków i chorób zawodowych;
– zasądzenie od Komisji na rzecz skarżącego zadośćuczynienia wraz z odsetkami w odpowiedniej wysokości, która w żadnym razie nie może być niższa od 15.000 EUR, tytułem poniesionej szkody niematerialnej i doznanej krzywdy oraz uszczerbku na zdrowiu spowodowanych decyzjami przywołanymi w powyższych żądaniach; obciążenie Komisji Europejskiej zapłatą odsetek w stosunku rocznym przekraczającym o dwa punkty stawkę procentową stosowaną przez Europejski Bank Centralny dla głównych operacji refinansowania, naliczanych od momentu wniesienia skargi;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżący opiera swoje pierwsze i drugie żądanie na naruszeniu obowiązku staranności spoczywającym na pozwanej wobec skarżącego, na zasadzie dobrej administracji oraz zakazie nadużycia władzy oraz na okoliczności, że decyzje Komisji są dotknięte błędem w ocenie. Ponadto skarżący utrzymuje, że o ile chodzi o pierwsze i drugie żądanie, to decyzje te są sprzeczne z art. 25 ust. 2 zdanie drugie Regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich (zwanego dalej "regulaminem pracowniczym") i że naruszają podstawowe prawa do integralności fizycznej i poszanowania życia prywatnego skarżącego, o których mowa w art. 3 ust. 1 i art. 7 (a jeśli chodzi o żądanie drugie, to w art. 41 i 47) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, jak również w art. 8 (a jeśli chodzi o żądanie drugie, to w art. 13) Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka.
Skarżący utrzymuje ponadto w uzasadnieniu swojego drugiego żądania, że zaskarżone decyzje naruszają art. 73 regulaminu pracowniczego i przepisy proceduralne znajdujące we wspólnych przepisach dotyczących ubezpieczenia urzędników Wspólnot Europejskich od ryzyka wypadków i chorób zawodowych, w szczególności w art. 15 i nast. tychże.
W trzecim żądaniu skarżący podnosi, że ze względu na niezgodne z prawem działanie administracji, które według niego miało miejsce, ma on prawo do zadośćuczynienia mającego na celu naprawienie doznanej przez niego krzywdy na podstawie art. 288 akapit drugi traktatu WE i ogólnych zasad prawa.
W czwartym żądaniu skarżący wnosi o obciążenie pozwanej kosztami postępowania ze względu na to, że to właśnie ona sprowokowała wniesienie niniejszej skargi poprzez jakoby kłamliwe stwierdzenia, które wyraziła w decyzji oddalającej zażalenie odnośnie do opinii komisji lekarskiej.
