Skarga wniesiona w dniu 3 czerwca 2008 r. - Ziegler przeciwko Komisji(Sprawa T-199/08)
(2008/C 183/53)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 19 lipca 2008 r.)
Strony
Strona skarżąca: Ziegler SA (przedstawiciel: J.-L. Lodomez, avocat)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 11 marca 2008 r. w sprawie postępowania na podstawie art. 81 traktatu WE i art. 53 porozumienia EOG (Sprawa COMP/ 38.543 - Usługi w zakresie przeprowadzek międzynarodowych), która nakłada na skarżącą grzywnę w wysokości 9.200.000 EUR;
– tytułem żądania ewentualnego uchylenie wspomnianej grzywny;
– tytułem dalszego żądania ewentualnego znaczne obniżenie wysokości tej grzywny;
– w każdym razie obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W niniejszej skardze skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2008) 926 wersja ostateczna z dnia 11 marca 2008 r. w sprawie COMP/38.543 - Usługi w zakresie przeprowadzek międzynarodowych, w której Komisja stwierdziła, że niektóre przedsiębiorstwa, w tym skarżąca, naruszyły art. 81 ust. 1 WE i art. 53 ust. 1 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym, ustalając ceny usług w zakresie przeprowadzek międzynarodowych w Belgii, dzieląc między siebie część tego rynku i manipulując postępowaniem przetargowym.
Na poparcie swoich żądań skarżąca twierdzi, że Komisja popełniła oczywiste błędy w zakresie oceny i naruszyła prawo przy określaniu rynku właściwego, a także przy ocenie jego wielkości i udziałów w rynku każdego z omawianych przedsiębiorstw.
Skarżąca podnosi ponadto zarzuty oparte na naruszeniu obowiązku uzasadnienia, prawa do obrony, prawa dostępu do akt sprawy, prawa do rzetelnego postępowania oraz ogólnej zasady dobrej administracji.
Jeśli chodzi o nałożoną grzywnę i jej wysokość, skarżąca podnosi, że:
– Komisja nie wykazała, iż omawiane praktyki miały istotny wpływ na handel między państwami członkowskimi;
– wysokość grzywny jest nieproporcjonalna w porównaniu z faktycznym zakresem praktyk i ich rzeczywistym wpływem na rynek; i
– praktyka polegająca na sporządzaniu fikcyjnych kosztorysów była od dawna znana i tolerowana przez Komisję; brak reakcji ze strony Komisji miał ten skutek, że skarżąca sądziła, iż praktyka była zgodna z prawem.
Wreszcie, skarżąca utrzymuje, że Komisja nie uwzględniła w ramach okoliczności łagodzących faktu, iż skarżąca zaprzestała od dłuższego czasu uzgodnionej praktyki i że fikcyjne kosztorysy były odpowiedzią na popyt na rynku, a nie wynikiem kartelu czy uzgodnionej praktyki. Skarżąca wskazuje też na naruszenie zasady równego traktowania.
