Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (pierwsza izba) wydanego w dniu 13 grudnia 2006 r. w sprawach połączonych T-217/03 i T-245/03 FNCBV i in. przeciwko Komisji wniesione w dniu 21 lutego 2007 r. przez Coop de France Bétail et Viande, dawniej zwaną Fédération nationale de la coopération bétail et viande (FNCBV)(Sprawa C-101/07 P)
(2007/C 95/46)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 28 kwietnia 2007 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Coop de France Bétail et Viande, dawniej zwana Fédération nationale de la coopération bétail et viande (FNCBV) (przedstawiciel: adwokat M. Ponsard)
Druga strona postępowania: Fédération nationale des syndicats d'exploitants agricoles (FNSEA), Fédération nationale bovine (FNB), Fédération nationale des producteurs de lait (FNPL), Jeunes agriculteurs (JA), Komisja Wspólnot Europejskich, Republika Francuska
Żądania wnoszącej odwołanie
– uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 13 grudnia 2006 r. w sprawie T-217/03;
– stwierdzenie, że nie należy nakładać grzywny na wnoszącą odwołanie;
– tytułem żądania ewentualnego, obniżenie kwoty grzywny nałożonej w tym wyroku;
– obciążenie Komisji kosztami związanymi z postępowaniem w sprawie zastosowania środka tymczasowego i postępowaniem głównym przed Sądem, a także postępowaniem przed Trybunałem.
Zarzuty i główne argumenty
Wnosząca odwołanie przedstawia sześć zarzutów na poparcie wniesionego odwołania. W pierwszych pięciu zarzutach, które zmierzają do uchylenia zaskarżonego wyroku, skarżąca twierdzi, że po pierwsze Sąd naruszył prawo, nie uznając naruszenia przez Komisję prawa do obrony poprzez brak informacji w przedmiocie przyjętej metody obliczania grzywien w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów; po drugie Sąd dokonał zniekształcenia dowodów dotyczących przedłużenia w sposób tajny porozumienia z dnia 24 października 2001 r.; po trzecie Sąd naruszył prawo, zakładając ciągłość udziału wnoszącej odwołanie w porozumieniu poprzez odwołanie do porozumienia globalnego pomiędzy hodowcami i ubojniami, nie ustalając w sposób dokładny istnienia jej zgody na ciągłość udziału w tym porozumieniu; po czwarte założywszy, że istnienie zgody wnoszącej odwołanie zostało ustalone, Sąd naruszył prawo kwalifikując porozumienie jako antykonkurencyjne, nie uwzględniając w swojej ocenie ogólnego kontekstu prawego i gospodarczego, w który wpisuje się to porozumienie i jego ewentualne skutki; i po piąte Sąd naruszył obowiązek uzasadnienia i popadł w sprzeczność w motywach zaskarżonego wyroku, biorąc pod uwagę obroty członków federacji wnoszącej odwołanie - a nie samej wnoszącej odwołanie - w celu ustalenia czy pułap 10 % obrotów, o którym mowa w art. 15 ust. 2 rozporządzenia nr 17 nie został przekroczony.
W zarzucie szóstym wnosząca odwołanie zmierza, tytułem żądania ewentualnego, do uzyskania obniżenia grzywny, która została na nią nałożona; twierdzi ona, że gdyby Sąd oddalił zarzuty wcześniejsze, kwota grzywny nałożona na wnoszącą odwołanie zostałaby w każdym razie obniżona, w zakresie w jakim odpowiada ona nie 10 %, a 20 % jej obrotów, co stanowiłoby naruszenie art. 15 ust. 2 rozporządzenia nr 17.
