Skarga wniesiona w dniu 14 lutego 2007 r. - Movimondo Onlus przeciwko Komisji(Sprawa T-52/07)
(2007/C 82/106)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 14 kwietnia 2007 r.)
Strony
Strona skarżąca: Movimondo Onlus (Rzym, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci P. Vitali, G. Verusio, G.M. Roberti, A. Franchi)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– uchylenie zaskarżonej decyzji;
– ewentualnie stwierdzenie, w oparciu o art. 241 WE, niezgodności z prawem i braku zastosowania art. 133 i 175 rozporządzenia Komisji nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r.;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
1. Niniejszą skargą Associazione Movimondo ONLUS, pozarządowa organizacja współpracy i solidarności międzynarodowej, wnosi na podstawie art. 230 akapit czwarty WE o uchylenie decyzji Komisji z dnia 1 grudnia 2006 r. (nr C (2006) 5802 wersja ostateczna) nakładającej na organizację pozarządową (ONG) MOVIMONDO karę administracyjną za poważne naruszenie etyki zawodowej i ciężkie uchybienie postanowieniom umownym.
2. Należy w tym względzie dodać, że stosunki zobowiązaniowe z Komisją odnośnie do pomocy humanitarnej oraz interwencji w ramach współpracy i rozwoju są regulowane umowami zwanymi umowami subwencyjnymi (Grant Agreements), zawartymi na podstawie umów ramowych o partnerstwie (Framework Partnership Agreements, zwanymi dalej "FPA") oraz ogólnymi warunkami mającymi zastosowanie do umów. W szczególności Komisja postanowiła nałożyć sporną karę w stosunku do następujących umów ramowych ECHO stanowiących przedmiot niniejszej sprawy:
– FPA nr 3-134, podpisana w dniu 6 listopada 2003 r.;
– FPA nr CCP 99/0119 z dnia 26 lutego 1999 r.
3. W uzasadnieniu swojej skargi o uchylenie decyzji z dnia 1 grudnia 2006 r. Movimondo podnosi pięć zarzutów.
W pierwszym zarzucie skarżąca podnosi naruszenie prawa odnośnie do art. 93, 96 i 114 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich oraz podnosi zarzut niezgodności z prawem art. 133 i 175 rozporządzenia Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady nr 1605/2002 w związku z naruszeniem art. 183 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich.
W drugim zarzucie skarżąca podnosi błędną i niepełną ocenę okoliczności faktycznych ze strony Komisji, stanowiącą podstawę zarzutów wobec skarżącej oraz brak ostatecznych danych, na których opiera się decyzja nakładająca karę.
W trzecim zarzucie skarżąca podnosi naruszenie zasady ogólnej ochrony prawa do obrony.
W czwartym zarzucie skarżąca podnosi błąd w ocenie faktów, w oparciu o które nałożono karę oraz przypisanie skarżącej nieistniejących okoliczności. Jednocześnie podnosi ona naruszenie zasady proporcjonalności i brak uzasadnienia w odniesieniu do "skutecznego, proporcjonalnego i odstraszającego" charakteru kar, którego wymaga art. 114 rozporządzenia finansowego nr 1605/2002.
Wreszcie w piątym zarzucie skarżąca podnosi po pierwsze, nieokreślony charakter projektów, które stanowią podstawę zaskarżonej decyzji, jak również prekluzję. Jednocześnie podnosi ona nieistnienie aktu wspólnotowego przewidującego karę, jak również naruszenie art. 2 ust. 2 i art. 3, ust. 1 ww. rozporządzenia Rady 2988/95. Po drugie, podnosi naruszenie art. 175 i 133 ww. rozporządzenia Komisji nr 2342/2002.
