Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 13 grudnia 2006 r. w sprawie F-17/05 de Brito Sequeira Carvalho przeciwko Komisji, wniesione w dniu 14 lutego 2007 r. przez José António de Brito Sequeira Carvalho(Sprawa T-40/07 P)
(2007/C 82/98)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 14 kwietnia 2007 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: José António de Brito Sequeira Carvalho (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: O. Martins, adwokat)
Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania wnoszącego odwołanie
– uznanie niniejszego odwołania za dopuszczalne i zasadne;
– nakazanie Komisji przedstawienia wszystkich dokumentów dotyczących wnoszącego odwołanie znajdujących się w aktach administracyjnych Biura dochodzeń i dyscypliny Komisji (IDOC) lub aktach medycznych i wszystkich innych miejscach, rozpoczynając od dokumentów i aktów należących do postępowania poprzedzającego wniesienie skargi wszczętego w dniu 2 lutego 2001 r. dotyczących rzekomych dowodów zniesławiającego zachowania przypisywanych wnoszącemu odwołanie;
– nakazanie Komisji przedstawienia podstawy prawnej wszczęcia przez urzędnika Komisji postępowania lekarskiego mającego na celu ocenę zdrowia psychicznego wnoszącego odwołanie i jednocześnie zobowiązanie organu powołującego do wskazania podstawy prawnej powołania tego urzędnika w ramach dochodzenia administracyjnego dotyczącego okoliczności zniesławienia oraz do przedstawienia akt postępowania poprzedzającego wniesienie skargi;
– uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej w sprawie F-17/05;
– stwierdzenie niezgodności z prawem postępowania lekarskiego prowadzonego w miejsce postępowania administracyjnego od 2001 r.;
– stwierdzenie naruszenia zasady rozsądnego czasu trwania postępowania przez to postępowania, które wciąż nie zostało zakończone;
– stwierdzenie nieważności i nieistnienia aktu wydanego przez urzędnika Komisji w dniu 18 czerwca 2004 r. ze względu na brak jego kompetencji i brak uzasadnienia oraz niemożliwości przypisania go Komisji;
– stwierdzenie nieistnienia w sensie prawnym aktu organu powołującego z dnia 28 czerwca 2004 r., jak również niedopuszczalności powoływania go przeciwko wnoszącemu odwołanie, ponieważ jest mu on nieznany;
– stwierdzenie, że Komisja prowadzi podwójną dokumentację zawierającą nieprawdziwe dane osobowe, krzywdzące dla wnoszącego odwołanie;
– stwierdzenie nieważności i niezgodności z prawem aktu lekarskiego z dnia 13 lipca 2004 r. zakazującego wnoszącemu odwołania wstępu na teren budynków Komisji, ponieważ nie stanowi on odpowiednio uzasadnionej decyzji organu powołującego;
– stwierdzenie nieważności aktu urzędnika Komisji z dnia 22 września 2004 r. przedłużającego rzekomo przymusowe urlopowanie wnoszącego odwołanie z powodu niezdolności do pracy o kolejnych sześć miesięcy oraz podjętych następnie środków opartych na dokumentach urzędnika organu powołującego z czerwca 2004 r.;
– uwzględnienie pozostałych żądań podniesionych w skardze w pierwszej instancji;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W odwołaniu wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd do spraw Służby Publicznej popełnił błąd opierając swoje orzeczenie na niewłaściwej podstawie prawnej, mianowicie na art. 59 regulaminu pracowniczego dotyczącego przymusowego urlopowania pracownika z powodu niezdolności do pracy, podczas gdy zdaniem wnoszącego odwołanie Komisja naruszyła art. 86 regulaminu pracowniczego oraz jego załącznik IX, jak również przepisy regulujące przebieg dochodzeń administracyjnych o postępowań dyscyplinarnych. Ponadto wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd do spraw Służby Publicznej naruszył prawo wnoszącego dowołanie do obrony, art. 6 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, jak również zasadę sprawiedliwego procesu orzekając na podstawie niekompletnych akt i nie ustosunkowując się do zarzutu istnienia równoległej dokumentacji. Wnoszący odwołanie podnosi również naruszenie przez Sąd do spraw Służby Publicznej art. 8 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności w związku z wydaniem orzeczenia na podstawie nieprawdziwych dowodów. Ponadto w zaskarżonym wyroku Sąd do spraw Służby Publicznej nie zajął stanowiska w kwestii żądania wznowienia postępowania. Wnoszący odwołanie podnosi również, że Sąd do spraw Służby Publicznej w sposób niezgodny z prawem zaniechał wywiedzenia konsekwencji prawnych z zarzutu braku kompetencji urzędnika Komisji, który wydał decyzję o przymusowym urlopowaniu wnoszącego odwołanie ze względu na niezdolność do pracy, podczas gdy zdaniem wnoszącego odwołanie Sąd powinien był je wywieść stwierdzając nieistnienie tej decyzji ze względu na brak kompetencji wydającego ją podmiotu oraz brak uzasadnienia.
