Skarga wniesiona w dniu 7 lutego 2007 r. - LIPOR - przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich(Sprawa T-26/07)
(2007/C 82/89)
Język postępowania: portugalski
(Dz.U.UE C z dnia 14 kwietnia 2007 r.)
Strony
Strona skarżąca: LIPOR - Serviço Intermunicipalizado de Gestăo de Resíduos do Grande Porto (Gondomar, Portugalia) (przedstawiciele: P. Pinheiro, M. Gorjăo-Henriques i F. Quintela, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– częściowe stwierdzenie nieważności art. 1 decyzji Komisji C(06)5008 z dnia 17 października 2006 r. skierowanej do państwa portugalskiego, w zakresie, w jakim stwierdza, że całkowitą wartość pomocy przyznaną z Funduszu Spójności na podstawie decyzji Komisji nr C(93)3347/3 z dnia 7 grudnia 1993 r., C(94)3721 wersja ostateczna/3 z dnia 21 grudnia 1994 r. oraz C(98)2283/f z dnia 28 lipca 1998 r. - należy uznać za zmniejszoną o 1.511.591 euro, oraz stwierdzenie nieważności decyzji nakazującej państwu członkowskiemu zwrot tej kwoty;
– stwierdzenie nieważności art. 1 zaskarżonej decyzji w części, w jakiej nakazuje 100 % korektę finansową umów podpisanych przez stronę skarżąca z IDAD [Instituto do Ambiente e Desenvolvimento, instytut ochrony środowiska i rozwoju], ponieważ narusza zasadę proporcjonalności, oraz w części, w jakiej nakazuje państwu członkowskiemu zwrot 458.683 euro;
– obciążenie Komisja Wspólnot Europejskich kosztami postępowania;
– ewentualnie, częściowe stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji z powodu naruszenia zasady proporcjonalności, w odniesieniu do umów zawartych przez stronę skarżącą z Hidroprojecto;
– również ewentualnie, strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji na wypadek stwierdzenia, że Lipor całkowicie nie spełnił wymogów przewidzianych w dyrektywie 92/50/EWG, o orzeczenie, iż Komisja poprzez ustalenie 100 % korekty finansowej dotyczącej finansowania umów z Hidroprojecto naruszyła zasadę proporcjonalności.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca zarzuca naruszenie prawa, oczywisty błąd w ustaleniach, brak wystarczającego i poprawnego uzasadnienia oraz naruszenie zasady proporcjonalności.
W odniesieniu do umowy zawartej przez stronę skarżącą w 1989 r. z Hidroprojecto, strona skarżąca twierdzi, iż Komisja popełniła błąd przy oszacowaniu wartości Bloku D umowy.
Jeżeli chodzi o umowę podpisaną pomiędzy tymi samymi podmiotami w 1997 r., strona skarżąca twierdzi, że Komisja popełniła błąd w ustaleniach, nie przyjmując, że umowy te stanowiły częściowo konkretyzację umowy zawartej w 1989 r., a częściowo jej przedłużenie, które okazało się konieczne w miarę wykonywania projektu. Nie zgadza się również z Komisją co do tego, że umowy powinny zostać zawarte w trybie zamówień publicznych. Zdaniem strony skarżącej, nawet jeżeliby przyjąć, że umowy te były niezależne od umowy z 1989 r. i ich wartość przekraczała próg ustalony w dyrektywie 92/50 dla przetargu otwartego, to i tak miał do nich zastosowanie wyjątek przewidziany w art. 11 tej dyrektywy.
Co się tyczy zawartych również pomiędzy tymi samymi podmiotami umów z dnia 28 marca i 28 kwietnia 1995 r., strona skarżąca podnosi, że Komisja popełniała błąd w ustaleniach, poczytując je za jedną umowę będącą przedłużeniem umowy z 1989 r. i twierdząc, że ich zawarcie powinno nastąpić w drodze zamówień publicznych. Podnosi, że w rzeczywistości chodzi o dwie umowy zawarte w różnej dacie. Pierwsza umowa została zawarta w wyniku przetargu ograniczonego, natomiast druga nie osiągnęła wartości przekraczającej próg, aby mogła się stać przedmiotem postępowania w sprawie zamówień publicznych. W każdym razie, obie umowy zostały zawarte na podstawie prawa portugalskiego w chwili, w której dyrektywa 92/50 nie została jeszcze transponowana do prawa krajowego.
Wreszcie, w odniesieniu do umów zawartych przez skarżącą z IDAD w 1999 r., skarżąca przyznając, że Komisja mogła uwzględnić je łącznie w celu ustalenia ich odpowiedniej wartości oraz ewentualnego podlegania przesadom rządzącym zamówieniami publicznymi, wyjaśnia powody, które doprowadziły ją do podpisania oddzielnych umów oraz podnosi, że IDAD jest podmiotem prawa publicznego i jako taki jest instytucją zamawiającą w rozumieniu dyrektywy 92/50. Tym samym twierdzi, ze Komisja powinna była wziąć pod uwagę te powody i nie przystępować do 100 % korekty finansowej. Zdaniem skarżącej taka korekta narusza zasadę proporcjonalności.
