Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) wydanego w dniu 30 listopada 2006 r. w sprawie T-382/04 Heuschen & Schrouff Oriëntal Foods Trading przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 1 lutego 2007 r. przez Heuschen & Schrouff Oriëntal Foods Trading(Sprawa C-38/07 P)
(2007/C 82/32)
Język postępowania: niderlandzki
(Dz.U.UE C z dnia 14 kwietnia 2007 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Heuschen & Schrouff Oriëntal Foods Trading (przedstawiciel: H. de Bie, advocaat)
Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania wnoszącego odwołanie
– uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) z dnia 20 listopada 2006 r.,
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 17 czerwca 2004 r. (REM 19/2002), w której Komisja uznała, że umorzenie należności celnych przywozowych nie jest w danej sprawie uzasadnione,
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Wnoszący odwołanie przedstawia następujące zarzuty w odniesieniu do wyroku:
Naruszenie art. 239 kodeksu celnego(1) w związku z art. 899- 909 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93(2) ("rozporządzenie wykonawcze") oraz niewłaściwe uzasadnienie ustaleń Sądu, a w każdym razie uzasadnienie, na którym nie można oprzeć tych ustaleń,
Test w zakresie natury błędu, doświadczenia zawodowego wnoszącego odwołanie i poziomu wykazanej przezeń staranności, rozpatrywane łącznie, powinny były doprowadzić do wniosku, że należało zastosować umorzenie. Sąd Pierwszej Instancji błędnie oparł swe rozstrzygnięcie na założeniu, że stosowane w tej sprawie uregulowania w zakresie klasyfikacji tzw. papieru ryżowego w nomenklaturze taryfowej i statystycznej oraz we wspólnej taryfie celnej, zawartej w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 2658/87(3), nie były kompleksowe. Wnoszący odwołanie podważa klasyfikację niepieczonego papieru ryżowego dokonaną przez Sąd Pierwszej Instancji, Komisję i niderlandzkie organy celne. Wnoszący odwołanie twierdzi, że Sąd Pierwszej Instancji błędnie uznał, że Heuschen & Schrouff miał znaczne doświadczenie zawodowe w zakresie przywozu i wywozu. W tym zakresie Sąd Pierwszej Instancji nieprawidłowo przyjął, że Heuschen & Schrouff to doświadczony podmiot zajmujący się handlem, który wobec tego posiada doskonałą znajomość formalności przywozowych i wywozowych. W wyroku, od którego wniesiono odwołanie Sąd Pierwszej Instancji ustanowił w stosunku do Heuschen & Schrouff zbyt wysokie wymogi w zakresie obowiązku staranności, nawet gdyby miał on znaczne doświadczenie w zakresie handlu. Ponadto Sąd Pierwszej Instancji błędnie utożsamił Heuschen & Schrouff z przedstawicielem bezpośrednim, z którego usług korzystała.
______
(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 302, str. 1).
(2) Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 253, str. 1).
(3) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256, str. 1).
