Skarga wniesiona w dniu 14 grudnia 2006 r. - Kaimer i inni przeciwko Komisji(Sprawa T-379/06)
(2007/C 42/50)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 24 lutego 2007 r.)
Strony
Strona skarżąca: Kaimer GmbH & Co. Holding (Essen, Niemcy), SANHA GmbH Kaimer & Co. KG (Essen, Niemcy) i Sanha Italia srl. (Mediolan, Włochy) (przedstawiciel: J. Brück, adwokat)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji pozwanej C(2006) 4180 wersja ostateczna z dnia 20 września 2006 r., zmienionej przez decyzję pozwanej z dnia 29 września 2006 r., doręczonej trzem skarżącym w dniu 5 października 2006 r., dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 traktatu WE i art. 53 porozumienia EOG (Sprawa COMP/F-1/38.121 - Złącza rurowe),
– ewentualnie skrócenie czasu trwania domniemanego naruszenia popełnionego przez trzy skarżące, które zostało ustalone w art. 1 wspomnianej decyzji oraz uchylenie lub obniżenie grzywny nałożonej na trzy skarżące w art. 3 zaskarżonej decyzji,
– obciążenie pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżące kwestionują decyzję Komisji C(2006) 4180 wersja ostateczna z dnia 20 września 2006 r. w sprawie COMP/F-1/ 38.121 - Złącza rurowe. W zaskarżonej decyzji na skarżące nałożono grzywnę za naruszenie art. 81 ust. 1 WE i art. 53 ust. 1 porozumienia EOG. W opinii Komisji uczestniczyły one w szeregu porozumień w formie ustaleń cen, uzgodnień cenników i rabatów, uzgodnień mechanizmów stosowania podwyżek cen, podziału rynków i klientów oraz wymiany innych informacji gospodarczych na rynku miedzianych złączy rurowych i złączy rurowych ze stopu miedzi.
Skarżące przytaczają cztery zarzuty na poparcie swojej skargi.
W pierwszej kolejności skarżące w szczególności podnoszą, że w celu uzasadnienia decyzji pozwana wykorzystała dokumenty, co do których skarżącym odmówiono prawa do obrony.
W drugiej kolejności skarżące w szczególności podnoszą, że Komisja naruszyła wynikający z art. 253 WE obowiązek uzasadnienia. W opinii skarżących zaskarżona decyzja nie została dostatecznie uzasadniona ze względu na nieprawidłowe ustalenie faktów będących przedmiotem postępowania. Ponadto okoliczności odciążające nie zostały uwzględnione, a dowody zostały błędnie ocenione.
W dalszej kolejności skarżące kwestionują uznanie przez Komisję stwierdzonych faktów za złożone naruszenie art. 81 ust. 1 WE.
W czwartej kolejności podnoszą one posiłkowo, że ustalenie wysokości grzywny nastąpiło w oparciu o zbyt długi czas trwania naruszenia, stanowiąc nadużycie władzy, oraz że w stosunku do skarżących nie uwzględniono okoliczności łagodzących.
Ostatecznie skarżące utrzymują, że z uwagi na kwotę grzywny Komisja naruszyła zasadę proporcjonalności.
