Skarga wniesiona w dniu 8 października 2007 r. - Daskalakis przeciwko Komisji(Sprawa F-107/07)
(2007/C 315/89)
(Dz.U.UE C z dnia 22 grudnia 2007 r.)
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: Constantin Daskalakis (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: S. A. Pappas, adwokat)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
Skarżący wnosi do Sądu o:
- stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego z dnia 28 czerwca 2007 r. w zakresie, w jakim decyzja ta nie przyznaje skarżącemu dodatku wyrównawczego przewidzianego w art. 7 ust. 2 regulaminu pracowniczego na okresu dłuższy niż rok;
- obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżący, będący urzędnikiem powołanym tymczasowo na stanowisko szefa wydziału, kwestionuje decyzję, w której Komisja, dokonując obliczenia jego wynagrodzenia odmówiła wzięcia pod uwagę dodatku wyrównawczego, który został mu przyznany jako szefowi wydziału ad interim, w oparciu o uzasadnienie, że zgodnie z art. 7 ust. 2 regulaminu pracowniczego dodatek ten może zostać przyznany tylko na okres jednego roku, nawet jeśli skarżący zajmował stanowisko szefa wydziału po upływie tego okresu.
Skarżący argumentuje, że przedział czasowy określony w przywoływanym przepisie dotyczy jedynie okresu tymczasowego zajmowania stanowiska i nie ma wpływu na odpowiadające mu wynagrodzenie, jeżeli tymczasowe objęcie stanowiska zostaje przedłużone ponad okres jednego roku. Zdaniem skarżącego, jeśli administracja nie była w stanie obsadzić wakującego stanowiska w ciągu roku to nie może powoływać się na własną nieskuteczność względem urzędnika, który zajmuje to stanowisko ad interim przez dłuższy okres.
Ponadto skarżący podnosi naruszenie obowiązku uwzględnienia dobra urzędnika i zasady dobrej administracji. Jego zdaniem Komisja powinna była wziąć pod uwagę nie tylko interes służby, ale również urzędnika, którego sprawa dotyczy.
Pomocniczo skarżący podkreśla, że został powołany na stanowisko szefa wydziału ad interim, ponieważ bezwzględnie obowiązujący plan mobilności zobowiązywał osobę zajmującą to stanowisko do przeniesienia się na inne. Z tego względu skarżący twierdzi, że sytuacja ta powinna być objęta zakresem akapitu drugiego przepisu art. 7 ust. 2 regulaminu pracowniczego, zgodnie z którym okres tymczasowego objęcia stanowiska jest ograniczony do jednego roku, z wyjątkiem przypadków gdy bezpośrednim lub pośrednim celem tego objęcia jest zastąpienie urzędnika oddelegowanego na inne stanowisko w interesie służby.
