Skarga wniesiona w dniu 13 września 2007 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec(Sprawa C-424/07)
(2007/C 283/35)
(Dz.U.UE C z dnia 24 listopada 2007 r.)
Język postępowania: niemiecki
Strony
Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: G. Braun i A. Nijenhuis, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie, że dodając ustawą zmieniającą przepisy w sprawie telekomunikacji (Gesetz zur Änderung telekommunikationsrechtlicher Vorschriften) z dnia 18 lutego 2007 r. art. 3 pkt 12b i art. 9a do ustawy o telekomunikacji (Telekommunikationsgesetz), Republika Federalna Niemiec uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 6, 7, 15 ust. 3, art. 16 i 8 ust. 1 i 2 dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej(1), art. 8 ust. 4 dyrektywy 2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie dostępu do sieci łączności elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz wzajemnych połączeń(2) i art. 17 ust. 2 dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników(3)
– obciążenie Republiki Federalnej Niemiec kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Wspólnotowe ramy prawne dotyczące łączności elektronicznej, ustanowione w 2002 r., wyznaczyły krajowym organom regulacyjnym cele i określiły środki, które organy te powinny podjąć w celu ich osiągnięcia. Te ramy prawne umożliwiały krajowym organom regulacyjnym, po szczegółowej analizie rynku, korzystanie ze swobody decyzji w zakresie zastosowania podejścia dostosowanego do poszczególnych przypadków, z uwzględnieniem ich cech szczególnych. Zgodnie z przepisami wspólnotowymi krajowe organy regulacyjne powinny zdefiniować odnośne rynki stosownie do okoliczności występujących w danym państwie, zgodnie z przepisami prawa konkurencji, mając przede wszystkim na uwadze treść wytycznych oraz zalecenia Komisji. A więc to do krajowych organów regulacyjnych, nie zaś do ustawodawcy krajowego lub innej krajowej instytucji należało zadanie określenia definicji odnośnych rynków. W świetle niezależności krajowych organów regulacyjnych, zobowiązanych do sprawowania swych funkcji w sposób bezstronny i przejrzysty, chodziło tu o centralny strukturalny element w zakresie procedury definiowania rynku, co do którego ustawodawcy nie przysługiwała swoboda decyzji. Krajowe organy regulacyjne powinny przeprowadzać ponadto w razie potrzeby analizy rynku i decydować, czy konieczne jest zastosowanie środków zaradczych, a jeśli tak, to jakich. Definiowaniu i analizie rynku powinien towarzyszyć mechanizm konsultacji.
Wbrew prawnie ustanowionym wspólnotowym procedurom definiowania i analizy rynku niemiecki ustawodawca wprowadził definicję "nowych rynków" i z góry określił warunki, w jakich organ regulacyjny może w wyjątkowych przypadkach wprowadzać regulacje dotyczące nowych rynków, zamiast pozostawić tę kwestię do oceny organu regulacyjnego. Ponadto wyznaczył on organowi regulacyjnemu cel, który powinien on mieć szczególnie na uwadze. Te przepisy niemieckiej ustawy o telekomunikacji są niezgodne z przepisami dyrektyw 2002/19/WE, 2002/21/WE i 2002/22/WE w zakresie, w jakim stanowią one obejście znajdujących się w nich przepisów dotyczących regulowania rynku i w niewłaściwy sposób ograniczają swobodę decyzji organu regulacyjnego.
Sporne przepisy niemieckie uniemożliwiają bowiem krajowemu organowi regulacyjnemu zdefiniowanie wszystkich rynków zgodnie z zasadami prawa konkurencji, a ze względu na ogólne wyłączenie ustawowe dotyczące regulowania niektórych rynków, podejmowanie decyzji dostosowanych do danych przypadków. Organ regulacyjny ma uciekać się do mechanizmów konsultacji i współpracy określonych we wspólnotowych ramach prawnych i informować uczestników rynku, europejskie organy regulacyjne i Komisję o wynikach swojej analizy danego "nowego rynku" jedynie, gdyby doszedł do wniosku, że zostały spełnione pozostałe warunki i w związku z tym uznał, że konieczna jest regulacja. Sporne przepisy niemieckiej ustawy o telekomunikacji mogłyby zatem doprowadzić do tego, że dany rynek zostanie zdefiniowany i poddany analizie, a niemiecki organ regulacyjny nie zdecyduje się go uregulować, nie stosując określonych w tym celu mechanizmów konsultacji i współpracy.
Zdaniem Komisji przepisy te mogą mieć poważny wpływ na liberalizację rynków łączności elektronicznej, którą umożliwiły wspólnotowe ramy prawne, a także na otwarcie tych rynków na konkurencję. Niektórym rynkom, jak np. rynkom usług szerokopasmowych, korzystającym ze stacjonarnej sieci dawnego monopolu, szczególnie istotnym dla rozwoju technologicznego, mogłaby na przykład grozić ponowna monopolizacja, co zniweczyłoby to, co zostało dotychczas osiągnięte dzięki wspólnotowym ramom prawnym.
______
(1) Dz.U. L 108, str. 33.
(2) Dz.U. L 108, str. 7.
(3) Dz.U. L 108, str. 51.
