Skarga wniesiona w dniu 29 czerwca 2007 r. - Aayhan i in. przeciwko Parlamentowi(Sprawa F-65/07)
(2007/C 269/127)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 10 listopada 2007 r.)
Strony
Strona skarżąca: Laleh Aayhan i in. (Strasburg, Francja) (przedstawiciel: R. Blindauer, adwokat)
Strona pozwana: Parlament Europejski
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności wyraźnej decyzji Parlamentu z dnia 20 kwietnia 2007 r., oddalającej zażalenia skarżących z dnia 19 grudnia 2006 r.;
– przekształcenie wszystkich umów o pracę zawartych przez skarżących z Parlamentem na czas określony w jedną umowę o pracę na czas nieokreślony;
– zobowiązanie Parlamentu do przywrócenia tym wszystkim członkom personelu korzyści związanych z posiadaniem statusu strony umowy o pracę na czas nieokreślony;
– przyznanie pracownikom mającym status "członków personelu pomocniczego na czas sesji" prawa do dodatku, reprezentującego prawo do płatnego urlopu za wszystkie okresy zatrudnienia ukończone przez nich od początku podjęcia zatrudnienia;
– zasądzenie od Parlamentu na rzecz każdego ze skarżących kwoty 2.000 EUR tytułem niepodlegających zwrotowi kosztów postępowania;
– obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżący są członkami personelu pomocniczego na czas sesji, zatrudnianymi przez Parlament w okresie odbywania sesji plenarnych w Strasburgu, 12 razy w roku.
W uzasadnieniu skargi skarżący podnoszą, po pierwsze, niezgodność z prawem art. 78 Warunków zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich, ponieważ przepis ten wyklucza kategorię członków personelu pomocniczego na czas sesji z zakresu zastosowania każdego ze źródła prawa, tak państwowego jak i wspólnotowego.
W następnej kolejności skarżący podnoszą naruszenie zasady niedyskryminacji gwarantowanej w szczególności przez Europejską Kartę Społeczną oraz konwencję Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) nr C111 dotyczącą dyskryminacji w zakresie zatrudnienia i wykonywania zawodu. Skarżący podnoszą również, że Parlament naruszył spoczywający na wszystkich pracodawcach obowiązek uzasadnienia decyzji o zwolnieniu, który to obowiązek uznaje również art. 4 konwencji MOP nr 158 dotycząca rozwiązania stosunku pracy z inicjatywy pracodawcy.
W końcu skarżący twierdzą, że zgodnie z dyspozycją w szczególności dyrektywy 1999/70(1) powszechną formą stosunku pracy jest umowa zawarta na czas nieokreślony.
______
(1) Dyrektywa Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotycząca Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC).
