Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji wydanego w dniu 12 lipca 2007 r. w sprawie T-229/05 AEPI AE Elliniki Etaireia pros Prostasian tis Pnevmatikis Idioktisias przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 14 września 2007 r. przez AEPI AE Elliniki Etaireia pros Prostasian tis Pnevmatikis Idioktisias(Sprawa C-425/07 P)
(2007/C 269/61)
(Dz.U.UE C z dnia 10 listopada 2007 r.)
Język postępowania: grecki
Strony
Wnoszący odwołanie: AEPI AE Elliniki Etaireia pros Prostasian tis Pnevmatikis Idioktisias (przedstawiciel: adwokat Th. Asprogerakas- Grivas)
Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania wnoszącego odwołanie
– uznanie niniejszego odwołania za dopuszczalne;
– uchylenie w całości wyroku nr 328.208, wydanego przez Sąd Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (czwarta izba) w dniu 12 lipca 2007 r. w sprawie T-229/05 AEPI AE przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich;
– wydanie rozstrzygnięcia w sprawie skargi wniesionej w dniu 14 czerwca 2005 r. (na podstawie art. 230 WE) do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich przeciwko decyzji Komisji SG-Greffe (2005) D/201832 z dnia 18 kwietnia 2005 r., w której odrzuciła ona skargę złożoną do niej w dniu 22 marca 2001 r., lub odesłanie skargi do instancji, która wydała zaskarżony wyrok, aby została ona uwzględniona zgodnie z podniesionymi w niej żądaniami;
– obciążenie drugiej strony postępowania całością poniesionych kosztów.
Zarzuty i główne argumenty
W zaskarżonym wyrok Sąd dokonał błędnej wykładni art. 81 WE i art. 82 WE, ponieważ nie zbadał, czy w zaskarżonej decyzji Komisja przekroczyła granice przysługującego jej zakresu swobodnego uznania, nie uwzględnił odpowiedniego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich i nie uwzględnił okoliczności faktycznych opisanych we wniesionej do niego skardze, które dowodzą ewentualnego wpływu na handel wewnątrzwspólnotowy. Wreszcie, dokonując błędnej wykładni i błędnie stosując art. 81 WE i art. 82 WE, Sąd uznał, że dotyczące konkurencji przepisy prawa wspólnotowego stawiają wymóg istnienia rzeczywistego wpływu na handel wewnątrzwspólnotowy, podczas gdy w rzeczywistości, dokonując właściwej wykładni i właściwie stosując ww. postanowienia, winien był rozstrzygnąć, iż do zaistnienia naruszenia wystarcza ewentualny wpływ.
