Skarga wniesiona w dniu 27 sierpnia 2007 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii(Sprawa C-397/07)
(2007/C 269/54)
(Dz.U.UE C z dnia 10 listopada 2007 r.)
Język postępowania: hiszpański
Strony
Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: E. Gippini Fournier i M. Afonso, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie, że:
– poprzez uzależnienie od spełnienia określonych warunków przyznania obowiązkowego zwolnienia z podatku kapitałowego;
– poprzez opodatkowanie podatkiem pośrednim przeniesienia do Hiszpanii rzeczywistego centrum zarządzania lub siedziby tych spółek, które nie podlegały podobnemu do hiszpańskiego podatkowi w państwie pochodzenia
– poprzez opodatkowanie podatkiem pośrednim kapitału wykorzystywanego do przeprowadzania transakcji handlowych za pośrednictwem oddziału lub stałych przedsiębiorstw w jednym z państw członkowskich, które nie stosuje podatku podobnego do podatku hiszpańskiego;
Królestwo Hiszpanii naruszyło obowiązki ciążące na nim na mocy dyrektywy Rady 69/335/EWG(1) z dnia 17 lipca 1969 r.
– obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
– Dyrektywa 69/335 postanawia o utrzymaniu status quo w odniesieniu do możliwości ponownego ustanowienia przez państwa członkowskie podatku kapitałowego lub ponownego opodatkowania tym podatkiem transakcji aktualnie z niej zwolnionych. W związku z tym Hiszpania nie może znieść zwolnień i opodatkować transakcji, do których zastosowanie znajduje system specjalny przewidziany w R.D.L. 4/2004 (dekrecie królewskim z mocą ustawy), a które znajdują się poza zakresem zastosowania dawnego art. 7.1. b) i 7.1.b) bis. Hiszpania powinna stosować zwolnienie przewidziane w art. 45.1. B.10 do wszystkich transakcji objętych zakresem zastosowania specjalnego systemu R.D.L. 4/2004, niezależnie od tego, czy ów system specjalny rzeczywiście znajduje zastosowanie.
– Artykuł 4 dyrektywy 69/335 zawiera wyczerpujące wyliczenie zdarzeń podatkowych dla celów podatku kapitałowego. Zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. g) podatkowi kapitałowemu podlega przeniesienie rzeczywistego centrum zarządzania spółki, stowarzyszenia lub osoby prawnej, która dla celów poboru podatku kapitałowego jest uważana za spółkę kapitałowa w państwie przyjmującym, pomimo, iż nie jest uważana za taką spółkę w państwie pochodzenia. W związku z powyższym Hiszpania nie może opodatkowywać podatkiem kapitałowym przeniesienia siedziby spółki wówczas, gdy dana spółka kapitałowa nie została opodatkowana podobnym podatkiem w państwie członkowskim pochodzenia. Przeniesienie siedziby do innego państwa członkowskiego przez spółkę kapitałową nie jest zdarzeniem podatkowym w rozumieniu podatku kapitałowego nawet wtedy, gdy państwo członkowskie, w którym spółka została utworzona, nie pobrała tego podatku. Ponadto brak jest przepisu, który wskazywałby, że prawo hiszpańskie ma zastosowanie jedynie do przypadków unikania opodatkowania lub oszustw podatkowych.
– Hiszpania nie może opodatkowywać podatkiem kapitałowym części kapitału wykorzystywanego do przeprowadzania transakcji handlowych na terytorium hiszpańskim za pomocą oddziałów lub stałych przedsiębiorstw. Zgodnie z wyraźnym postanowieniem art. 2 ust. 1 dyrektywy 69/335 Hiszpania nie może opodatkowywać podatkiem kapitałowym spółek, których rzeczywiste centrum zarządzania znajduje się w innym państwie członkowskim niż Hiszpania. Artykuł 2 ust. 3 dyrektywy 69/335 przewidują środek, taki jak stosowany przez Hiszpanię, jedynie w szczególnym przypadku spółki, której siedziba i rzeczywiste centrum zarządzania znajdują się w państwie trzecim. Jeżeli chodzi o kwestię oszustwa podatkowego i unikana opodatkowania Komisja podkreśla, że przepisy hiszpańskie stosowane są bez jakichkolwiek ograniczeń lub różnic ze względu na to czy ma miejsce unikanie opodatkowania lub oszustwo podatkowe. W związku z tym Hiszpania nie może skutecznie powoływać się na takie uzasadnienie.
______
(1) Dyrektywa Rady 69/335/EWG z dnia 17 lipca 1969 r. dotycząca podatków pośrednich od gromadzenia kapitału (Dz.U. L 249, str. 25).
