Skarga wniesiona w dniu 9 lipca 2007 r. - Włochy przeciwko Komisji(Sprawa T-267/07)
(2007/C 223/18)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 22 września 2007 r.)
Strony
Strona skarżąca: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Aiello i S. Fiorentino, Avvocati dello Stato)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– Stwierdzenie nieważności części decyzji Komisji C(2007) 1901 wersja ostateczna z dnia 27 kwietnia 2007 r. w sprawie rozliczenia rachunków agencji płatniczych państw członkowskich dotyczących wydatków finansowanych z Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR) za rok budżetowy 2006 w zakresie, w jakim ustala ona na podstawie art. 32 ust. 5 rozporządzenia nr 1290/2005, że Republika Włoska poniesie 50 % ciężaru finansowego będącego konsekwencją nieodzyskania kwot podlegających odzyskaniu wskutek nieprawidłowości lub zaniedbań wskazanych w tej skardze.
Zarzuty i główne argumenty
Rząd włoski zaskarżył do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich decyzję Komisji C(2007) 1901 wersja ostateczna z dnia 27 kwietnia 2007 r. w sprawie rozliczenia rachunków agencji płatniczych państw członkowskich dotyczących wydatków finansowanych z Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR) za rok budżetowy 2006 w zakresie, w jakim ustala ona na podstawie art. 32 ust. 5 rozporządzenia nr 1290/2005, że Republika Włoska poniesie 50 % ciężaru finansowego będącego konsekwencją nieodzyskania kwot podlegających odzyskaniu wskutek nieprawidłowości lub zaniedbań.
Na poparcie swojej skargi rząd włoski podnosi, że w decyzji zawarte są przypadki, w przedmiocie których Komisja powinna była wydać wyraźną decyzję już wcześniej, działając z zachowaniem staranności i w rozsądnym czasie, stwierdzając, że zostaną one w całości przez poniesione przez EFOGR. Tym bardziej jeśli wziąć pod uwagę, że służby Komisji wypowiedziały się korzystnie w odniesieniu do niektórych z tych przypadków.
Ponadto rząd włoski podnosi następujące zarzuty:
a) naruszenie lub nieprawidłowe zastosowanie art. 5 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 595/91, jak również art. 8 rozporządzenia (WE) nr 1663/95; naruszenie art. 253 WE poprzez brak uzasadnienia.
b) naruszenie lub nieprawidłowe zastosowanie art. 8 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 729/70 i (WE) nr 1258/99; naruszenie art. 253 WE poprzez brak uzasadnienia.
c) naruszenie lub nieprawidłowe zastosowanie art. 5 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 595/91, jak również art. 8 rozporządzenia (WE) nr 1663/95, jak również art. 8 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 729/70 i (WE) nr 1258/99 (w przypadkach, w których kwota jest niższa od 500.000,00 euro); naruszenie art. 253 WE poprzez brak uzasadnienia (w przypadkach, w których kwota jest wyższa od 500.000,00 euro).
