Skarga wniesiona w dniu 23 lipca 2007 r. - Francja przeciwko Komisji(Sprawa T-279/07)
(2007/C 211/104)
(Dz.U.UE C z dnia 8 września 2007 r.)
Język postępowania: francuski
Strony
Strona skarżąca: Republika Francuska (przedstawiciele: E. Belliard, G. de Bergues, L. Butel i S. Ramet, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W niniejszej skardze skarżąca żąda stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C (2007) 2110 wersja ostateczna z dnia 10 maja 2007 r. uznającej za niezgodne z art. 86 ust. 1 WE, w związku z art. 43 i 49 WE, przepisy francuskiego Code Monétaire et Financier (kodeksu monetarnego i finansowego) zastrzegające prawa specjalne do dystrybucji książeczek oszczędnościowych A oraz niebieskich książeczek oszczędnościowych dla trzech instytucji kredytowych, czyli Banque Postale, Caisses d'Épargne et de Prévoyance oraz Crédit Mutuel.
Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi pięć zarzutów.
Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia prawa do obrony i nieprzestrzegania zasady kontradyktoryjności.
Po drugie, skarżąca podnosi, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie uznając, że omawiane prawa specjalne stanowią przeszkodę w swobodzie przedsiębiorczości i w konsekwencji są niezgodne z art. 43 WE, bez wykazania, iż prawa te nie są niezbędne i proporcjonalne w świetle nadrzędnych względów interesu ogólnego, jakimi są cele obejmujące dostęp do zasobów mieszkaniowych oraz dostępność usług bankowych.
W zarzucie trzecim skarżąca podnosi, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie przy zastosowaniu trzeciej przesłanki art. 86 ust. 2 WE uznając, że świadczona w ogólnym interesie gospodarczym usługa dostępności banków dotyczy jedynie osób mających szczególne trudności z dostępem do podstawowych usług bankowych. Skarżąca zarzuca Komisji przekroczenie przysługujących jej uprawnień w zakresie kontroli definicji usługi świadczonej w ogólnym interesie gospodarczym, a w każdym razie, stosowanie zbyt restrykcyjnej definicji zadania polegającego na zapewnieniu dostępności usług bankowych. Według skarżącej Komisja popełniła także oczywisty błąd w ocenie przy zastosowaniu drugiej przesłanki art. 86 ust. 2 WE odnoszącej się do obowiązku powierzenia usługi aktem władzy publicznej oraz przy zastosowaniu przesłanki czwartej i piątej tego artykułu. Skarżąca podnosi, że Komisja popełniła błąd przy ustalaniu wpływu zniesienia praw specjalnych na finanse publiczne, oraz że popełniła ona także oczywisty błąd w ocenie przy zastosowaniu zasady proporcjonalności uznając, że istnieją inne, mniej restrykcyjne względem swobody przedsiębiorczości środki, niż przyznanie praw specjalnych dla zapewnienia zrównoważonego finansowania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym, takich jak dostępność usług bankowych oraz finansowanie mieszkań socjalnych.
W zarzucie czwartym skarżąca podnosi, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie uznając, że omawiane prawa specjalne są niezgodnie z art. 49 WE.
Zarzut piąty podnoszony przez skarżącą dotyczy braku uzasadnienia zaskarżonej decyzji.
