Skarga wniesiona w dniu 9 lipca 2007 r. - Air One przeciwko Komisji(Sprawa T-266/07)
(2007/C 211/101)
(Dz.U.UE C z dnia 8 września 2007 r.)
Język postępowania: włoski
Strony
Strona skarżąca: Air One SpA (przedstawiciele: M. Merola oraz P. Ziotti, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2007 1712) z dnia 23 kwietnia 2007 r. w sprawie nałożenia zobowiązań z tytułu wykonywania usług publicznych na niektórych trasach z Sardynii oraz na Sardynię, w zakresie w jakim zobowiązuje ona rząd włoski do umożliwienia wszystkim przewoźnikom lotniczym, którzy zaakceptowali odpowiednie zobowiązania z tytułu wykonywania usług publicznych, obsługiwanie tras między Sardynią i kontynentem, niezależnie od tego, czy ich zgoda została wyrażona przed lub po upływie 30 dniowego terminu ustanowionego w krajowych przepisach (art. 1 lit. a) decyzji);
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca wnosi o stwierdzenie, na podstawie art. 230 akapit czwarty WE, nieważności art. 1 lit. a) decyzji Komisji C (2007 1712) z dnia 23 kwietnia 2007 r. w sprawie nałożenia zobowiązań z tytułu wykonywania usług publicznych na niektórych trasach z Sardynii i na Sardynię, przyjętej zgodnie art. 4 rozporządzenia Rady nr 2408/92 w sprawie dostępu przewoźników lotniczych Wspólnoty do wewnątrzwspólnotowych tras lotniczych.
Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi następujące zarzuty:
– Oczywisty błąd w ocenie oraz nielogiczne i sprzeczne uzasadnienie. Skarżąca twierdzi przede wszystkim, że Komisja - zobowiązując rząd włoski do zezwolenia wszystkim przewoźnikom lotniczym, którzy zgadzają się na przestrzeganie zobowiązań z tytułu wykonywania usług publicznych, na obsługiwanie rzeczonych tras, niezależnie od chwili, w której zawiadomili oni o zamiarze rozpoczęcia świadczenia swoich usług i dnia, w którym zostało przekazane to zawiadomienie, czyli przed upływem i po upływie 30 dniowego terminu ustanowionego w przepisach krajowych - w błędny sposób oceniła system wprowadzony przez rząd włoski w świetle założeń i celów odpowiednich uregulowań wspólnotowych. W szczególności skarżąca twierdzi, że art. 4 rozporządzenia nr 2408/92 zobowiązuje państwa członkowskie do osiągnięcia celu jakim jest ciągłość terytorialna poprzez nałożenie zobowiązań z tytułu wykonywania usług publicznych, które chociaż stanowią odstępstwo od zasady swobodnego dostępu wspólnotowych przewoźników lotniczych do wewnątrzwspólnotowych tras lotniczych, zachowują zasadę proporcjonalności i ograniczają w jak największym stopniu przypadki przyznania wyłącznych praw i/lub dofinansowania. Zdaniem skarżącej rząd włoski w pełni zrealizował zamysł wspólnotowych przepisów, biorąc pod uwagę, że wyznaczenie zawitego terminu na "pierwszym etapie" procedury nałożenia zobowiązań z tytułu świadczenia usług publicznych:
– zachęca przewoźników do składania ofert i wyznaczenia przez państwo odpowiednich zobowiązań z tytułu świadczenia usług publicznych w trakcie tego "pierwszego etapu", oraz
– ogranicza możliwość przejścia do "drugiego etapu", w którym rząd będzie zobowiązany do przyznania na drodze przetargu wyłącznego prawa, biorąc na siebie ewentualną odpowiedzialność za odpowiednie dofinansowanie.
– Nie ulega ponadto wątpliwości, że - wbrew temu co w sposób dorozumiany twierdzi Komisja - konkurencja między przewoźnikami lotniczymi na trasach obciążonych zobowiązaniami z tytułu wykonywania usług publicznych nie może rozwijać się w taki sam sposób jak w przypadku tras, na których takie zobowiązania nie występują. W zakresie w jakim system zobowiązań z tytułu wykonywania zobowiązań publicznych zakłada, że omawiane trasy odznaczają się problemami w zakresie rentowności, do tego stopnia, że żaden przewoźnik nie decyduje się na ich obsługiwanie w sposób zgodny z interesem publicznym, w normalnych warunkach rynkowych: konieczne jest wprowadzenie mechanizmów ochronnych na rzecz prawomyślnych i rzetelnych przewoźników.
– Skarżąca twierdzi ponadto, że normatywny schemat przewidziany przez Komisję jest dyskryminujący, gdyż wykluczenie zawitego terminu na zaakceptowanie zobowiązań z tytułu wykonywania usług publicznych na "pierwszym etapie", działa zasadniczo na korzyść przewoźników mających silną pozycję na rynku, pozwalając im na zgłaszanie kandydatur w zakresie zobowiązań z tytułu wykonywania usług publicznych po upływie terminu, gdy konkurenci przedstawili już oferty, w celu przede wszystkim odebrania im udziałów w rynku.
– W końcu zdaniem skarżącej, schemat myślenia Komisji jest obarczony błędem co do prawa w odniesieniu do charakteru procedury nakładania zobowiązań z tytułu wykonywania usług publicznych. W tym względzie skarżąca twierdzi, że zastosowanie terminu, który nie jest zawity prowadziłoby do bezterminowego przedłużenia "pierwszego etapu" tej procedury, co jest nielogiczne i pozostaje w sprzeczności z twierdzeniem samej Komisji, zgodnie z którym procedura nakładania zobowiązań z tytułu wykonywania usług publicznych będąc jednolitą, składa się z dwóch etapów.
