Skarga wniesiona w dniu 4 grudnia 2006 r. - Kuwait Petroleum Corp. i in. przeciwko Komisji(Sprawa T-370/06)
(2007/C 20/45)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 27 stycznia 2007 r.)
Strony
Strona skarżąca: Kuwait Petroleum Corp. (Shuwaikh, Kuwejt), Kuwait Petroleum International Ltd (Woking, Zjednoczone Królestwo) oraz Kuwait Petroleum (Nederland) BV (Rotterdam, Niderlandy) (Przedstawiciele: adwokaci D.W. Hull i Dr. G. M. Berrisch)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2006)4090 z dnia 13 września 2006 r. w zakresie, w jakim odnosi się ona do skarżących lub
– tytułem żądania ewentualnego, obniżenie kwoty grzywny nałożonej na skarżące;
– w każdym razie obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Decyzją z dnia 13 września 2006 r. ("zaskarżoną decyzją") Komisja nałożyła solidarnie na skarżące, spółki Kuwait Petroleum Corp. ("KPC"), Kuwait Petroleum International Ltd ("KPI") i Kuwait Petroleum (Nederland) BV ("KPN"), grzywnę w wysokości 16,632 mln EUR z tytułu naruszenia art. 81 WE w drodze ustalania cen na niderlandzkim rynku asfaltowym. W niniejszej skardze skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji lub, tytułem żądania ewentualnego, obniżenie grzywny z powodów przedstawionych poniżej.
W pierwszym zarzucie skarżące stwierdzają, że Komisja popełniła oczywisty błąd dotyczący okoliczności prawnych i faktycznych, ponieważ zastosowała niewłaściwe przepisy, uznając KPC i KPI za odpowiedzialne za działania KPN oraz nie przedstawiła odpowiednich dowodów w świetle właściwych przepisów. Ściślej mówiąc skarżące podnoszą, że Komisja w zaskarżonej decyzji stwierdziła, iż zarówno KPC, jak i KPI ponoszą odpowiedzialność za udział zarządu KPN w niderlandzkim kartelu asfaltowym, ponieważ KPN jest spółką zależną należącą w całości do KPC, a KPC i KPI mają w stosunku do KPN szerokie uprawnienia nadzorcze. Skarżące utrzymują, że spółka dominująca nie może zostać pociągnięta do odpowiedzialności jedynie na podstawie udziałów i szerokich uprawnień nadzorczych oraz że Komisja ma obowiązek ustalenia, że spółka dominująca sprawowała kontrolę nad zachowaniem spółki zależnej na rynku objętym naruszeniem w stopniu wystarczającym do przyjęcia rozsądnego założenia, że spółka zależna nie działała samodzielnie w związku z naruszeniem.
Następnie, w zarzucie drugim skarżące podnoszą, że należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji lub ewentualnie obniżyć grzywnę, ponieważ Komisja naruszyła prawo, nakładając na skarżące grzywnę z naruszeniem komunikatu w sprawie współpracy z 2002 r.(1), który przewiduje, że jeżeli podmiot wnoszący o zastosowanie względem niego tego komunikatu przedstawi dowody dotyczące poprzednio nieudowodnionych okoliczności faktycznych, a okoliczności te mają związek z wagą naruszenia lub czasem trwania kartelu, Komisja nie może ich wykorzystać przeciwko temu podmiotowi.
W zarzucie trzecim skarżące podnoszą wreszcie, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie przy ustalaniu procentu obniżki grzywny na podstawie komunikatu w sprawie współpracy z 2002 r. i w związku z tym stwierdzają, że grzywnę należało obniżyć maksymalnie o 50 %.
______
(1) Komunikat dotyczący nienakładania grzywien lub obniżenia ich kwoty w sprawach dotyczących karteli, Dz.U. z 2002 r., C 45, str. 3.
