Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (piąta izba w powiększonym składzie) wydanego w dniu 30 stycznia 2007 r. w sprawie T-340/03 France Télécom SA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 16 kwietnia 2007 r. przez France Télécom SA(Sprawa C-202/07 P)
(2007/C 170/16)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 21 lipca 2007 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: France Télécom SA, poprzednio Wanadoo Interactive SA (przedstawiciele: adwokaci O.W. Brouwer, H. Calvet, J. Philippe i T. Janssens)
Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania wnoszącego odwołanie
– uchylenie wyroku wydanego przez Sąd Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich w sprawie T-340/03 France Télécom SA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, oddalającego skargę na decyzję Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 16 lipca 2003 r. dotyczącą postępowania na podstawie art. 82 [CE] (sprawa COMP/38.233 - Wanadoo Interactive);
– w konsekwencji:
– skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd lub;
– wydanie ostatecznego orzeczenia w sprawie i poprzez stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 16 lipca 2003 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 82 [WE] (sprawa COMP/38.233 - Wanadoo Interactive), przychylenie się do żądań przedstawionych przez wnoszącą odwołanie w pierwszej instancji;
– obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie odwołania wnosząca odwołanie podnosi siedem zarzutów.
W pierwszym zarzucie stwierdza, że Sąd uchybił ciążącemu na nim obowiązkowi uzasadnienia zarówno w odniesieniu do możliwości odzyskania strat, którą należało udowodnić, jak również w odniesieniu do prawa do dostosowania się do cen stosowanego przez konkurencyjne przedsiębiorstwa, czego Sąd nie uwzględnił bez wyjaśnień.
Z zarzucie drugim wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył art. 82 WE poprzez odmówienie spółce Wanadoo prawa do dostosowania się w dobrej wierze do cen swoich konkurentów. Prawo to zostało potwierdzone zarówno w praktyce decyzyjnej Komisji i orzecznictwie Trybunału, jak i przez doktrynę i francuskie organy ochrony konkurencji i jest ono dla wnoszącej odwołanie jedynym środkiem umożliwiającym utrzymanie konkurencyjnej pozycji na rynku.
W zarzucie trzecim wnosząca odwołanie stwierdza, że Sąd naruszył także art. 82 WE, nie odnosząc się krytycznie wobec metody wykorzystanej przez Komisję w celu obliczenia stopnia pokrycia kosztów, co jej zdaniem doprowadziło do zniekształcenia analizy drapieżności cen wymaganej przez Trybunał. Metoda zastosowana przez Komisję nie pozwalała bowiem na ustalenie, czy abonenci pozyskani przez Wanadoo w okresie ich abonamentu wytworzyli dla tej spółki zysk czy stratę.
W czwartym zarzucie wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył art. 82 WE oraz ciążący na nim obowiązek uzasadnienia, stwierdzając, że nie należy uwzględniać kosztów poniesionych i przychodów uzyskanych po przyjętym okresie naruszenia. To z powodu tego ograniczenia czasowego przychody i koszty uwzględnione przez Komisję doprowadziły bowiem do niesłusznego stwierdzenia, że popełniono naruszenie.
W zarzucie piątym wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył także art. 82 WE i ciążący na nim obowiązek uzasadnienia, orzekając, że cena może być drapieżna nawet wówczas, gdy towarzyszy jej znaczne obniżenie udziału w rynku danego przedsiębiorstwa. Takiej ceny nie należy bowiem uznawać za mogącą prowadzić do wykluczenia konkurencyjnych przedsiębiorstw.
W szóstym zarzucie wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd, w odniesieniu do rzekomo planowanych drapieżnych cen, jednocześnie zniekształcił okoliczności faktyczne i wypaczył dowody przedstawione mu do oceny oraz naruszył art. 82 WE. Wymienione postanowienie wymaga bowiem, aby wskazać na plan wyeliminowania konkurencji, który można obiektywnie zidentyfikować, i w żadnym przypadku nie ogranicza się ono do czysto subiektywnego podejścia do pojęcia nadużycia pozycji dominującej.
Wreszcie, w zarzucie siódmym wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył art. 82 WE nie tylko poprzez uznanie, że wykazanie możliwości odzyskania sobie strat nie było warunkiem wstępnym dla stwierdzenia praktyki drapieżnych cen, lecz również poprzez pomylenie udowodnienia przez Komisję możliwości odzyskania strat z udowodnieniem przez zainteresowane przedsiębiorstwo niemożności w tym względzie.
