Skarga wniesiona w dniu 18 maja 2007 r. - Reno Schuhcentrum przeciwko OHIM - Payless ShoeSource Worldwide (Payless ShoeSource)(Sprawa T-173/07)
(2007/C 170/59)
Język skargi: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 21 lipca 2007 r.)
Strony
Strona skarżąca: Reno Schuhcentrum GmbH (Thaleischweiler- Fröschen, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat S. Schäffner)
Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)
Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Payless ShoeSource Worldwide, Inc. (Topeka, Stany Zjednoczone)
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 28 lutego 2007 r. (sprawa R 1209/2005- 1), w której oddalono odwołanie dotyczące postępowania nr 731C 0000 186 163/1 w sprawie wygaśnięcia praw do znaku towarowego (wspólnotowy znak towarowy nr 186.163 - Payless ShoeSource)
– obciążenie OHIM kosztami postępowania
Zarzuty i główne argumenty
Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia praw: Graficzny wspólnotowy znak towarowy "Payless ShoeSource" dla towarów i usług z klas 25, 35 i 42 - zgłoszenie nr 186.163
Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Payless ShoeSource Worldwide, Inc.
Strona wnosząca o stwierdzenie wygaśnięcia praw do wspólnotowego znaku towarowego: Reno Schuhcentrum GmbH
Decyzja Wydziału Unieważnień: Częściowe oddalenie wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia praw do znaku - utrzymanie rejestracji w mocy dla towarów i usług z klasy 25
Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania w odniesieniu do pozostałych towarów i usług z klasy 25
Podniesione zarzuty: Skarżąca twierdzi, że zaskarżona decyzja dotknięta jest wadą proceduralną z uwagi na naruszenie art. 74 rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego oraz nieprawidłowe przeniesienie ciężaru dowodu. Zdaniem skarżącej w postępowaniu w sprawie wygaśnięcia praw do znaku ciężar dowodu odnośnie rzeczywistego używania spoczywa na uprawnionym do znaku towarowego. Ponadto skarżąca twierdzi, że Urząd nie może ponadto badać okoliczności faktycznych z urzędu, lecz powinien ograniczyć swoją ocenę do okoliczności faktycznych, dowodów i argumentów przedstawionych przez strony oraz zgłoszonych przez nie żądań. Skarżąca twierdzi zatem, że należy uznać za niedopuszczalne wezwanie uprawnionego do znaku przez Izbę Odwoławczą w piśmie z dnia 18 października 2006 r. do przedstawienia oryginałów oświadczeń sporządzonych w obecności wyznaczonych osób w przepisanej formie, zwłaszcza że Izba ta wcześniej uznała początkowo przedstawione przez tegoż uprawnionego dowody za niewystarczające dla wykazania rzeczywistego używania.
Dalej skarżąca twierdzi, że wymienione oryginały oświadczeń nie zostały przedstawione w odpowiednim terminie, o którym mowa w art. 74 ust. 2 rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, i w związku z tym nie mogą być dopuszczone.
Dodatkowo skarżąca twierdzi, że Izba Odwoławcza dokonała niewłaściwej interpretacji pojęcia rzeczywistego używania, naruszając tym samym art. 15 rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego.
