Skarga wniesiona w dniu 23 marca 2007 r. - Telecom Italia Media przeciwko Komisji(Sprawa T-96/07)
(2007/C 117/52)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 26 maja 2007 r.)
Strony
Strona skarżąca: Telecom Italia Media S.p.A.(Rzym, Włochy) (przedstawiciele: prof. F. Bassan oraz S. Venturini, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2006) 6634 wersja ostateczna z dnia 24 stycznia 2007 r. w sprawie pomocy państwa nr C 52/2005 (ex NN 88/2005, ex CP 101/2004) oraz wszystkich związanych z nią uprzednich lub późniejszych aktów;
– tytułem żądania ewentualnego stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2006) 6634 wersja ostateczna w zakresie w jakim zobowiązuje państwo włoskie do odzyskania pomocy na zasadach w niej określonych;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania ze wszystkimi skutkami prawnymi.
Zarzuty i główne argumenty
Niniejsza skarga jest skierowana przeciwko decyzji Komisji, na mocy której uznano za niezgodną z prawem pomoc państwa przewidującą dotacje na zakup dekoderów cyfrowych, wprowadzoną przez rząd włoski w 2004 r. i 2005 r. Należy podkreślić w tym względzie, że na mocy decyzji z tego samego dnia, subwencje przewidziane w 2006 r. na zakup cyfrowych dekoderów z otwartym API (Interfejsem Programu Aplikacyjnego) zostały uznane za zgodne z prawem na podstawie art. 87 lit. c) traktatu WE.
Zdaniem skarżącej różnica między zgodną z prawem pomocą w 2006 r. i niezgodną z prawem pomocą w 2004 r. i 2005 r. wynika z wyraźnego wykluczenia w przypadku tej ostatniej finansowania dekoderów telewizji satelitarnej, a zatem wykluczenia de iuris, podczas gdy w odniesieniu do 2006 r., pomoc została wykluczona jedynie de facto, z uwagi na fakt, że dekoder był dekoderem wybranym przez "zamkniętą" monopolistyczną platformę SKY.
Na poparcie swoich żądań skarżąca podnosi:
– Popełniony przez pozwaną błąd w ocenie. W tej kwestii podniesione został następujące argumenty:
– środek pomocy był konieczny dla przyspieszenia przejścia do systemu cyfrowego: termin wyznaczony przez ustawę w sprawie switch off (2006) nie był (i nie mógł być w żadnym razie uznany racjonalnie za) zawity.
– środek pomocy nie miał zastępować inicjatywy, jaką podjęliby w każdym razie nadawcy. Nadawcy bowiem, z uwagi na szczególny charakter rynku naziemnej telewizji cyfrowej nie mieli żadnego interesu w finansowaniu zakupu dekoderów, gdyż:
(i) nie są wertykalnie zintegrowani z producentami oprogramowania lub dekoderów;
(ii) nie posiadają modelu działalności gospodarczej opartego na miesięcznym abonamencie, który umożliwia pobieranie środków w czasie;
(iii) dekoder naziemny może przyjąć karty wielu operatorów, konkurujących ze sobą;
– środek pomocy nie był dyskryminując względem nadawców telewizji satelitarnej z dwóch powodów. Po pierwsze, ponieważ nadawcy ci działają na innym rynku, błędnie uznanym przez Komisję za jednolity rynek. Po drugie, ponieważ tacy nadawcy zostali już wykluczeni de facto, gdyż w czasie gdy istniała SKY - monopolistyczny platforma telewizji satelitarnej we Włoszech - dokonali wyboru zastrzeżonej platformy, korzystającej z zamkniętego standardu, a zatem nie zasługującego na wsparcie, zgodnie ze stanowiskiem Komisji wyrażonym w decyzji dotyczącej środka pomocy na 2006 r.
– okres uwzględniony dla oceny skutków jakie wywołuje środek pomocy na rynku nie może obejmować całego przedziału czasowego 2004-2005 r., ponieważ TIMedia reklamowała i wprowadziła do obrotu pierwszą ofertę pay per view na rynku naziemnej telewizji cyfrowej w dniu 22 stycznia 2005 r. W odniesieniu do ostatniego dnia okresu (dies ad quem), nie ma znaczenia fakt, że od dnia 1 września 2005 r. dotacja została przyznana konsumentom jedynie na obszarach all digital lub w regionach (Val D'Aosta i Sardynii), w których przewidziano wcześniejsze zakończenie przejścia do systemu cyfrowego. Dotacje była ograniczona zarówno na płaszczyźnie operacyjnej jak i terytorialnej. TIMedia mogłaby zwrócić pomoc, w zakresie w jakim nie przyniosła ona dodatkowych dochodów w odpowiednim okresie. Koszty są bowiem wyższe od przychodów, co jest normalne na etapie start up. Ponadto Komisja wymaga, aby określenie wysokości zwrotu zostało dokonane na podstawie dodatkowych zysków wynikających z dodatkowych odbiorców, jakich środek zachęcił do naziemnej telewizji cyfrowej pay per view. Takie zyski można obliczyć mnożąc średni przychód od użytkowników przez szacunkową liczbę dodatkowych użytkowników. W rzeczywistości dodatkowe zyski oblicza się odejmując dodatkowe koszty od dodatkowych przychodów (a nie od średnich przychodów). Przychód uzyskany od dodatkowego użytkownika, który nie jest zbyt skłonny do zakupu wydarzeń nadawanych w systemie pay per view, jest bowiem niższy niż przychód uzyskany od przeciętnego użytkownika.
