Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba w powiększonym składzie) wydanego w dniu 29 listopada 2006 r. w sprawie T-135/05 Campoli przeciwko Komisji, wniesione w dniu 12 lutego 2007 r. przez Franca Campoliego(Sprawa C-71/07 P)
(2007/C 117/02)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 26 maja 2007 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Franco Campoli (przedstawiciele: G. Vandersanden, L. Levi, S. Rodrigues, avocats)
Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: V. Joris, D. Martin, pełnomocnicy), Rada Unii Europejskiej (M. Arpio, I. Šulce, pełnomocnicy)
Żądania wnoszącego odwołanie
– uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji WE z dnia 29 listopada 2006 r. w sprawie T-135/05;
– w konsekwencji uwzględnienie żądań wnoszącego odwołanie przedstawionych w pierwszej instancji ze zmianami w odniesieniu do niedopuszczalności wniosków skarżącego dotyczących dodatku na gospodarstwo domowe i dodatku edukacyjnego, a zatem
– uchylenie decyzji organu powołującego z dnia 13 grudnia 2004 r. oddalającej jego zażalenie wraz z decyzją organu powołującego zakwestionowaną w tym zażaleniu, która zmieniła z dniem 1 maja 2004 r. mnożnik, mający zastosowanie do jego emerytury, a także informacji o emeryturze w zakresie w jakim wykonują tę ostatnią decyzję począwszy od miesiąca maja 2004 r.
– obciążenie pozwanej całością kosztów postępowania;
– obciążenie pozwanej kosztami pierwszej instancji oraz kosztami odwołania.
Zarzuty i główne argumenty
Wnoszący odwołanie podnosi szereg argumentów na poparcie swego jedynego zarzutu opartego na naruszeniu zasady równego traktowania i naruszenia obowiązku uzasadnienia ciążącego na sądzie wspólnotowym.
Zasada ta została jego zdaniem naruszona po pierwsze przez to, że Sąd uznał, że prawodawca może zmienić regulamin pracowniczy określając jego warunki w mniej korzystny sposób niż system obowiązujący wcześniej pod warunkiem, że przewidziany został wystarczająco długi okres przejściowy. Istnienie okresu przejściowego i ocena odpowiedniości jego długości są jego zdaniem elementami obcymi przy badaniu zgodności z prawem nowego przepisu z punktu widzenia zasady równości traktowania, której przestrzeganie wymaga sprawdzenia przez sąd braku wystąpienia arbitralnego lub oczywiście nieodpowiedniego rozróżnienia w stosunku do realizowanego przez prawodawcę wspólnotowego celu. Tymczasem w tym konkretnym przypadku zaskarżony wyrok nie określił ani celu realizowanego przez nowe przepisy w sprawie ustalenia mnożników, ani a fortiori nie zbadał czy nie ma arbitralnego lub oczywiście nieodpowiedniego rozróżnienia w odniesieniu do tego celu. Wnoszący odwołanie dodaje, że mnożnik ustalony na poziomie średnich kosztów życia w kraju stanowi ponadto naruszenie zarówno celu jakim jest utrzymanie siły nabywczej emerytów oraz ich swobody przemieszczania się i pobytu, ponieważ emeryci zamieszkujący w stolicy kraju lub w jego innych drogich miastach lub regionach mają siłę nabywczą mniejszą niż emeryci mający miejsce zamieszkania poza tą stolicą lub tymi miastami czy regionami.
W swoim drugim argumencie skarżący twierdzi następnie, że wbrew temu, co stwierdza zaskarżony wyrok, nowy system emerytalny faktycznie ma związek z kosztami życia w Brukseli, tak że dochody emerytów mieszkających w Belgii powiązane są i uwzględniają tylko koszty życia w stolicy tego państwa członkowskiego, chociaż dochody emerytów mających miejsce zamieszkania w stolicy innego państwa członkowskiego są określone, jeżeli o nie chodzi, przez mnożnik powiązany ze średnim kosztem życia całym kraju. Skarżący kwestionuje ponadto ustalenie Sądu, zgodnie z którym zgodność z prawem aktu wspólnotowego nie może zależeć od sposobu, w jaki ten akt jest w praktyce stosowany, jako że przepisy wykonawcze do takiego aktu ściśle są związane z samym aktem i podnosi naruszenie prawa do obrony, a także zasady równości stron przed sądem wspólnotowym ponieważ poznał przepisy wykonawcze do nowego systemu emerytalnego dopiero po zamknięciu części pisemnej.
W swym ostatnim argumencie skarżący kwestionuje zarzut Sądu, według którego nie miał on interesu prawnego na podstawie art. 241 WE, odnosząc się do korzyści przyznanej emerytom zamieszkującym w "niedrogich" państwach członkowskich. Wskazując bowiem na różne traktowanie emerytów w państwie członkowskim "niedrogim" w porównaniu do emerytów mających miejsce zamieszkania w państwie członkowskim "drogim", kwestionował on w istocie naruszenie zasady równości siły nabywczej i miał przez to na celu zakwestionowanie systemu emerytalnego wynikającego z nowego regulaminu pracowniczego i jego przepisy przejściowe.
