Skarga wniesiona w dniu 9 marca 2007 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec(Sprawa C-141/07)
(2007/C 117/24)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 26 maja 2007 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: B. Schima, pełnomocnik)
Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec
Żądania strony skarżącej
– Stanowiąc w § 14 ust. 5 i 6 Apothekengesetz (prawa farmaceutycznego), że umowa na dostawę produktów leczniczych musi spełniać kumulatywne wymogi, które w praktyce uniemożliwiają aptekom usytuowanym w innym państwie członkowskim zapewnienie regularnych dostaw produktów leczniczych do szpitali, Republika Federalna Niemiec uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 28 i 30 WE;
– obciążenie Republiki Federalnej Niemiec kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na mocy art. 28 WE zakazane są między państwami członkowskimi wszelkie ograniczenia ilościowe w przywozie oraz wszelkie środki o skutku równoważnym. Wszelkie przepisy handlowe mogące bezpośrednio lub pośrednio, rzeczywiście lub potencjalnie utrudnić handel wewnątrzwspólnotowy należy uznać za środki o skutku równoważnym do ograniczeń ilościowych. Fakt, że, na obecnym etapie rozwoju prawa wspólnotowego, przepisy dotyczące dystrybucji produktów leczniczych zostały zharmonizowane jedynie częściowo, nie zwalnia państwa członkowskiego z obowiązku przestrzegania przepisów dotyczących swobodnego przepływu towarów.
Na mocy § 14 niemieckiego Apothekengesetz (prawa farmaceutycznego) niemieckie szpitale mogą być zaopatrywane w produkty lecznicze przez apteki zewnętrzne, nie mając obowiązku tworzenia aptek szpitalnych. Paragraf ten jednakże ustanawia kumulatywne wymogi dotyczące umów na dostawę produktów leczniczych, które w praktyce uniemożliwiają aptekom usytuowanym w innym państwie członkowskim zapewnienie regularnych dostaw tych produktów do szpitali, gdyż niektóre zapisane w umowie zobowiązania mogą zostać spełnione jedynie przez apteki usytuowane w pobliżu szpitala.
Zgodnie z orzecznictwem Trybunału krajowe przepisy ograniczające bądź zabraniające niektórych warunków sprzedaży nie są objęte art. 28 WE, o ile zostaną spełnione dwa warunki: po pierwsze, dane przepisy muszą obowiązywać wszystkie zainteresowane podmioty gospodarcze wykonujące działalność na terytorium krajowym, a po drugie powinny wpływać na handel produktami krajowymi i pochodzącymi z innych państw członkowskich w ten sam sposób, prawnie i faktycznie. W niniejszym przypadku spełniony został jedynie ten pierwszy warunek, podczas gdy skutek przepisu stanowiącego, że wszystkie zobowiązania umowne muszą zostać zrealizowane przez jednego dostawcę jest taki, iż produkty krajowe i pochodzące z innych państw członkowskich nie są traktowane w taki sam sposób, prawnie i faktycznie. Przepis taki utrudnia dostęp do rynku w większym stopniu towarom zagranicznym niż towarom krajowym. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału, nie ma w tym zakresie znaczenia okoliczność, że krajowe apteki, które nie są usytuowane w pobliżu szpitala miałyby podobne problemy. Przepis krajowy, który nie przyznaje korzyści wszystkim produktom krajowym oraz który wprowadza utrudnienia zarówno dla towarów krajowych, jak i zagranicznych, nadal może zostać uznany za ograniczenie w handlu między państwami członkowskimi.
Ograniczenia w handlu węwnątrzwspólnotowym mogą być uzasadnione nadrzędnymi wymogami interesu publicznego, w szczególności odnoszącymi się do bezpieczeństwa publicznego lub zdrowia publicznego. Dany przepis krajowy powinien być odpowiedni, konieczny i proporcjonalny do celu, którego osiągnięciu służy. Nie istnieje żadne uzasadnienie na gruncie zdrowia publicznego dla kumulacji wymogów umownych, nakazywanych przez ustawodawstwo krajowe. Przeciwnie, aptekom usytuowanym w większej odległości od szpitala, którego dotyczą dostawy, powinno się zagwarantować możliwość zapewniania regularnych dostaw produktów leczniczych.
