Skarga wniesiona w dniu 23 lutego 2006 r. - FLS Plast przeciwko Komisji(Sprawa T-64/06)
(2006/C 96/42)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 22 kwietnia 2006 r.)
Strony
Strona skarżąca: FLS Plast A/S (Kopenhaga, Dania) [Przedstawiciele: K. Lasok, QC i adwokat M. Thill-Tayara]
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności całości art. 1 lit. h) oraz art. 2 lit. f) decyzji Komisji C(2005) 4634 z dnia 30 listopada 2005 r. w sprawie COMP/F/38.354 - Worki przemysłowe, w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącej;
– ewentualnie, w ramach nieograniczonej jurysdykcji, zmiana art. 2 lit. f) zaskarżonej decyzji oraz znaczne obniżenie kwoty nałożonej solidarnie na FLP Plast grzywny; stwierdzenie nieważności części art. 1 ust. 1 decyzji w zakresie, w jakim dotyczy on skarżącej oraz stwierdzenie nieważności części art. 2 decyzji lub, ewentualnie, odpowiednie obniżenie grzywny nałożonej na skarżącą na podstawie tego artykułu;
– zobowiązanie Komisji do zapłacenia FLS Plast kosztów postępowania oraz innych kosztów i wydatków poniesionych w związku z postępowaniem.
Zarzuty i główne argumenty
W zaskarżonej decyzji Komisja stwierdziła, że skarżąca naruszyła art. 81 WE, uczestnicząc w serii porozumień i uzgodnionych praktyk w sektorze plastikowych worków przemysłowych w Belgii, Francji, Niemczech, Luksemburgu, Niderlandach i Hiszpanii, polegających na ustalaniu cen i wspólnych modeli określania cen, podziale rynków i przyznawaniu kontyngentów sprzedaży, przydzielaniu klientów, negocjacji i zamówień, uzgodnionym składaniu ofert w niektórych przetargach oraz wymianie indywidualnych informacji. Naruszenie popełnione przez skarżącą dotyczyło działań innej spółki, a mianowicie Trioplast Wittenheim SA ("TW"), której uczestnictwo w tym kartelu zostało stwierdzone. Skarżąca posiadała udziały w spółce TW i przez większość okresu, za który skarżąca została pociągnięta do odpowiedzialności, miała ona w TW, swojej spółce-córce, 100 % udziałów. Grzywna została nałożona na TW, a skarżąca została solidarnie pociągnięta do odpowiedzialności za część tej grzywny.
Nie kwestionując istnienia oraz czasu trwania kartelu lub faktu uczestniczenia w nim przez jej byłą spółkę-córkę, skarżąca stwierdza, że Komisja naruszyła prawo ustalając kwotę nałożonej na nią grzywny. Skarżąca podkreśla, że część grzywny nałożonej na TW, za którą skarżąca została pociągnięta do odpowiedzialności, jest oczywiście nieproporcjonalna do okresu posiadania przez nią udziałów w TW.
Skarżąca podnosi ponadto, że zaskarżona decyzja narusza zasadę niedyskryminacji i proporcjonalności, ponieważ Komisja uznała zarówno skarżącą, jak i jej spółkę-matkę za odpowiedzialne za działania TW, chociaż postanowiła ona nie kierować zaskarżonej decyzji do pośrednich spółek holdingowych i w rzeczywistości nie skierowała jej do nich, z wyjątkiem skarżącej.
Skarżąca stwierdza ponadto, że nie wiedziała o bezprawnych działaniach TW, nie wywierała wpływu na zarząd tej spółki i nie była częścią przedsiębiorstwa (TW) biorącego udział w naruszeniach stwierdzonych w zaskarżonej decyzji, a zatem zaskarżona decyzja jest niezgodna z prawem i Sąd powinien stwierdzić jej nieważność.
Tytułem żądania ewentualnego skarżąca wnosi do Sądu o obniżenie kwoty grzywny w ramach jego nieograniczonej jurysdykcji w tym zakresie. W tym względzie skarżąca podnosi, po pierwsze, że grzywna nałożona na TW była zbyt wysoka, ponieważ podjęte przez tę spółkę działania oraz waga naruszenia nie uzasadniają wysokości podstawowej kwoty grzywny, po drugie, że Komisja popełniła błąd przy ustalaniu czasu trwania naruszenia przez TW, jak również, że Komisja nie zbadała, czy grzywny nałożone na TW oraz skarżącą były zgodne z zasadą dzesięcioprocentowego pułapu.
W odniesieniu do grzywny nałożonej na skarżącą, stwierdza ona, iż grzywna ta jest nieproporcjonalnie wysoka, biorąc pod uwagę brak skutku odstraszającego, czas trwania i stopień naruszenia. Ponadto skarżąca stwierdza, że Komisja popełniła błąd nie ograniczając jej odpowiedzialności zgodnie z komunikatem w sprawie współpracy, w szczególności nie obejmując skarżącej obniżką w wysokości 30 % przyznaną TW i nie przyznając jej jakiejkolwiek obniżki. Wreszcie skarżąca wskazuje na naruszenie zasady non bis in idem oraz zasady, zgodnie z którą grzywny powinny odzwierciedlać szczególną sytuację każdej skarżącej; w tym względzie podkreśla ona, że chociaż była spółką-matką TW przez 35 % okresu uczestniczenia przez TW w kartelu, została ona pociągnięta do odpowiedzialności za 85,7 % grzywny nałożonej na TW.
