Skarga wniesiona w dniu 9 lutego 2006 r. - Cofira SAC przeciwko Komisji(Sprawa T-43/06)
(2006/C 86/74)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 8 kwietnia 2006 r.)
Strony
Strona skarżąca: Cofira SAC (Rousset Cedex, Francja) [Przedstawiciele: avvocati Girolamo Addessi, Leonilda Mari i Daniella Magurno]
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– unieważnienie kary nałożonej na Cofira SAC;
– nałożenie kary solidarnie na wszystkie spółki powstałe w rezultacie podziału Cofira Sepso;
– obniżenie kwoty kary;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W art. 1 zaskarżonej decyzji Komisja stwierdziła, że pewne przedsiębiorstwa, między innymi skarżąca, w okresie pomiędzy dniem 24 marca 1982 r. a dniem 26 czerwca 2002 r. naruszyły wspólnotowe reguły konkurencji, uczestnicząc w porozumieniach i uzgodnionych praktykach w sektorze plastikowych worków przemysłowych w Belgii, Niemczech, Hiszpanii, Luksemburgu i Niderlandach. Zdaniem pozwanej naruszenia te polegały na ustalaniu cen, ustalaniu wspólnych modeli określania cen, podziale rynków oraz kontyngentów sprzedaży, przydzielaniu klientów, negocjacji i zamówień, uzgodnionym składaniu ofert w przetargach oraz wymianie indywidualnych informacji.
Na poparcie swych żądań skarżąca podnosi w pierwszej kolejności, że nie może ona być adresatem tej decyzji.
W tym względzie przypomina ona, że w dniu 27 listopada 2003 r. spółka COFIRA SEPSO - która wraz z innymi przedsiębiorstwami stanowiła przedmiot dochodzenia - została podzielona na trzy spółki, wśród których znajdowała się skarżąca. COFIRA SAC została zatem utworzona dopiero po zaistnieniu okoliczności będących przedmiotem nałożonej przez Komisję kary.
Zaskarżona decyzja nie wskazuje także przyczyn, dla których kara została nałożona jedynie na skarżącą, podczas gdy odpowiedzialność za zarzucane naruszenie powinny ponieść wszystkie inne spółki powstałe w rezultacie podziału COFIRA SEPSO.
Decyzja nie wskazuje także parametrów, którymi posłużyła się przy określaniu kwoty kary, biorąc pod uwagę, że kara była proporcjonalna do wielkości obrotów skarżącej w chwili, gdy miały miejsce okoliczności faktyczne leżące u podstaw postępowania, podczas gdy skarżąca nie osiągała wtedy żadnych obrotów, ponieważ nie istniała.
Z drugiej strony, Komisja nie wskazuje okoliczności faktycznych, które leżały u podstaw naruszenia. Cała bowiem decyzja została oparta na założeniu, że spotkania przedstawicieli spółek spełniały w rzeczywistości przesłanki zachowania sprzecznego z art. 81 Traktatu oraz na założeniu, że te praktyki wywierały znaczący wpływ na konkurencję. Nawet jednak przyjmując wskazane przez Komisję okoliczności, skarżąca twierdzi, że upłynął dotyczący ich pięcioletni termin przedawnienia.
