Skarga wniesiona w dniu 23 grudnia 2005 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec(Sprawa C-456/05)
(2006/C 86/17)
(Język postępowania: niemiecki)
(Dz.U.UE C z dnia 8 kwietnia 2006 r.)
W dniu 23 grudnia 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez Hansa Støvlbæka i Sabine Grünheid, działających w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Republice Federalnej Niemiec.
Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:
1) stwierdzenie, że stosując przepisy przejściowe i przepisy służące ochronie praw nabytych, na mocy których psychoterapeuci uzyskują dopuszczenie lub zgodę na wykonywanie zawodu niezależnie od obowiązujących przepisów regulujących dopuszczenie do wykonywania zawodu, wyłącznie w odniesieniu do tych psychoterapeutów, którzy wykonywali swój zawód w ramach niemieckiego systemu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego oraz nieuwzględniając porównywalnej lub podobnej działalności zawodowej psychoterapeutów w innych Państwach Członkowskich, Republika Federalna Niemiec uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 43 WE;
2) obciążenie Republiki Federalnej Niemiec kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na mocy niemieckich przepisów przejściowych dotyczących dopuszczenia do wykonywania zawodu niezależnie od potrzeby, psychoterapeuta może tylko wtedy uzyskać zgodę na wykonywanie zawodu w miejscu przez siebie wybranym, a w miejscu tym nie potrzeby zatrudniania go, gdy w przeszłości prowadził w ramach niemieckiego systemu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego działalność wymagającą ochrony. W opinii Komisji przepis taki narusza prawo przedsiębiorczości ustanowione w art. 43 Traktatu WE, przyjmując, że jedynie działalność prowadzona w ramach niemieckiego systemu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego jest brana pod uwagę przy analizowaniu czy uprzednia działalność zasługuje na objęcie ochroną i nie poruszając kwestii, czy opieka terapeutyczna udzielania osobom objętym ubezpieczeniem w innych Państwach Członkowskich ma taką samą wartość lub jest podobna.
Postanowienia Traktatu WE dotyczące prawa przedsiębiorczości mają w tym przypadku zastosowanie. Nie podważa tego wniosku fakt, że sporny przepis stanowi część niemieckiego systemu zabezpieczenia społecznego. Choć Państwa Członkowskie są uprawnione do swobodnego kształtowania swoich systemów zabezpieczenia społecznego, ich przepisy powinny pozostawać w zgodności z przepisami prawa wspólnotowego, a w szczególności z podstawowymi swobodami gwarantowanymi przez Traktat WE. Omawiany niemiecki przepis nie spełnia tego wymogu, jako że powstrzymuje osoby z innych Państw Członkowskich, które zamierzają prowadzić działalność zawodową i które uprzednio leczyły osoby objęte ubezpieczeniem w innych Państwach Członkowskich, przed przeniesieniem ich praktyk do Niemiec.
Sporny niemiecki przepis nie spełnia ustanowionego przez Trybunał wymogu uzasadnienia, odnoszącego się do krajowych przepisów utrudniających korzystanie z zagwarantowanego Traktatem prawa przedsiębiorczości. Po pierwsze powoduje pośrednią dyskryminację, gdyż skierowany jest raczej do psychoterapeutów z innych Państw Członkowskich niż z Niemiec. Podczas gdy niemieccy psychoterapeuci wykonywali co do zasady swój zawód w Niemczech w ramach niemieckiego systemu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, psychoterapeuci z innych Państw Członkowskich nie prowadzili uprzedniej porównywalnej działalności w Niemczech. Po drugie ograniczenie zawarte w przepisach przejściowych, skierowane do wnioskodawców, którzy prowadzili uprzednią działalność zawodową w Niemczech w okresie referencyjnym jest nieproporcjonalne: cel tego przepisu, a mianowicie ograniczenie liczby psychoterapeutów, którzy uzyskali zgodę na wykonywanie zawodu niezależnie od potrzeby, nie jest zagrożony, jeśli porównywalna lub mająca taką samą wartość działalność prowadzona w innych Państwach Członkowskich przez osoby migrujące zostanie uznana za uprzednią działalność zasługującą na objęcie ochroną. Z powyższych względów niniejsza sprawa dotyczy ograniczenia prawa przedsiębiorczości, którego nie można uznać za uzasadnione.
