Skarga wniesiona w dniu 21 grudnia 2005 r. - Automobiles Peugeot i Peugeot Nederland przeciwko Komisji(Sprawa T-450/05)
(2006/C 74/48)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 25 marca 2006 r.)
Strony
Strona skarżąca: Automobiles Peugeot SA (Paryż, Francja) i Peugeot Nederland NV (Utrecht, Niderlandy) [Przedstawiciele: O. d'Ormesson, N. Zacharie, adwokaci]
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności sentencji decyzji wraz z uzasadnieniem;
– ewentualnie, zmiana art. 3 decyzji wraz z jego uzasadnieniem poprzez obniżenie grzywny w wysokości 49,5 mln EUR;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W niniejszej skardze skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2005)3683 wersja ostateczna z dnia 5 października 2005 r., wydanej w ramach postępowania na podstawie art. 81 Traktatu WE (sprawy 36.623, 36.820 i 37.275 - SEP i in. przeciwko Automobiles Peugeot SA), w której Komisja uznała, iż stosowane przez skarżące praktyki mające na celu ograniczenie wywozu pojazdów silnikowych ograniczają konkurencję. Zaskarżona decyzja dotyczyła w szczególności indywidualnych środków podejmowanych przez skarżące względem koncesjonerów, jak system premii dla koncesjonerów, zachowawcza strategia kampanii promocyjnych, ograniczone zaopatrzenie koncesjonerów, bezpośrednie polecenia. Tytułem żądania ewentualnego skarżące wnoszą ponadto o obniżenie kwoty grzywny nałożonej przez Komisję.
Na poparcie swych żądań skarżące podnoszą, że Komisja naruszyła w decyzji postanowienia art. 81 ust. 1 Traktatu WE, ponieważ uznała środki podjęte przez skarżące za mogące zaliczać się do "porozumień" w rozumieniu tego artykułu.
Tytułem żądania ewentualnego skarżące podnoszą zarzuty oparte na błędach faktycznych, błędnej ocenie faktów oraz naruszeniu prawa w związku z uznaniem przez Komisję, że system wynagradzania koncesjonerów miał cel antykonkurencyjny w rozumieniu art. 81 ust. 1 Traktatu WE. Skarżące kwestionują ponadto ocenę czasu trwania naruszenia przeprowadzoną przez Komisję w zaskarżonej decyzji, ponieważ ich zdaniem Komisja popełniła błąd faktyczny oraz dokonała błędnej oceny faktów, co według skarżących doprowadziło do wewnętrznie sprzecznego uzasadnienia decyzji.
Kolejny zarzut dotyczy rzekomego niewystarczającego uzasadnienia zaskarżonej decyzji w zakresie dotyczącym analizy skutków środków, których podjęcie zarzuciła Komisja. W ramach tego zarzutu skarżące zarzucają ponadto Komisji popełnienie błędów faktycznych, dokonanie błędnej oceny faktów oraz przyjęcie wewnętrznie sprzecznego uzasadnienia decyzji.
Na poparcie ewentualnego żądania mającego na celu obniżenie kwoty grzywny nałożonej przez Komisję skarżące podnoszą zarzut oparty na naruszeniu art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/ 2003 oraz wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien(1) w zastosowaniu tych przepisów przez Komisję.
______
(1) Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 15 ust. 2 rozporządzenia nr 17 oraz art. 65 ust. 5 Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Węgla i Stali, Dz.U. C 9 z 14.1.1998, str .3.
