Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba w składzie powiększonym) z dnia 21 września 2005 r. w sprawie T-315/01 Yassin Abdullah Kadi przeciwko Radzie Unii Europejskiej i Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione przez Yassina Abdullaha Kadiego w dniu 17 listopada 2005 r.(Sprawa C-402/05 P)
(2006/C 36/39)
(Język postępowania: angielski)
(Dz.U.UE C z dnia 11 lutego 2006 r.)
W dniu 17 listopada 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęło odwołanie Yassina Abdullaha Kadiego, zamieszkałego w Jeddah (Arabia Saudyjska), reprezentowanego przez Iana Brownliego CBE QC, Davida Andersona QC, Pushpindera Sainiego, Barrister i Guya Martina, Solicitor, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba w składzie powiększonym) z dnia 21 września 2005 r. w sprawie T-315/01 Yassin Abdullah Kadi przeciwko Radzie Unii Europejskiej i Komisji Wspólnot Europejskich.
Wnoszący odwołanie zwraca się do Trybunału o:
a) uchylenie w całości wyroku Sądu Pierwszej Instancji;
b) stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 881/2002 z dnia 27 maja 2002 r.(1);
c) obciążenie Rady i/lub Komisji kosztami niniejszego postępowania oraz kosztami postępowania przed Sądem Pierwszej Instancji.
Zarzuty i główne argumenty:
Wnoszący odwołanie twierdzi, że Sąd Pierwszej Instancji naruszył prawo, uznając art. 308 WE w związku z art. 60 WE i art. 301 WE za wystarczającą podstawę prawną do przyjęcia rozporządzenia nr 881/2002.
Wnoszący odwołanie stwierdza ponadto, że Sąd Pierwszej Instancji dokonał błędnej interpretacji istotnych zasad prawa międzynarodowego:
– w wyroku Sądu połączono kwestię Karty Narodów Zjednoczonych jako źródła zobowiązań traktatowych z kwestią skutków decyzji Rady Bezpieczeństwa w odniesieniu do Państw Członkowskich;
– Sąd naruszył prawo przyjmując, że rezolucje Rady Bezpieczeństwa przyjmowane na podstawie rozdziału VII Karty Narodów Zjednoczonych należy włączać automatycznie w zakres prawa krajowego i krajowej jurysdykcji;
– Sąd błędnie uznał, że nie jest uprawniony do kontroli legalności rezolucji Rady Bezpieczeństwa przyjmowanych na podstawie rozdziału VII Karty Narodów Zjednoczonych;
– rozumowanie Sądu odznacza się znaczącą niespójnością w odniesieniu do zasady ius cogens;
– Sąd nie uwzględnił znaczenia prawnego faktu zaniechania przez Radę Bezpieczeństwa powołania niezawisłego sądu międzynarodowego.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 881/2002 z dnia 27 maja 2002 r. wprowadzające niektóre szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom związanym z Osamą bin Ladenem, siecią Al-Kaida i Talibami i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 467/2001 zakazujące wywozu niektórych towarów i usług do Afganistanu, wzmacniające zakaz lotów i rozszerzające zamrożenie funduszy i innych środków finansowych w odniesieniu do Talibów w Afganistanie, Dz.U. L 139 z 29.05.2002, str. 9-22.
