Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 14 grudnia 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Högsta domstolen - Szwecja) - Nokia Corp. przeciwko Joacimowi Wärdellowi(Sprawa C-316/05)(1)
(Wspólnotowy znak towarowy - Artykuł 98 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 40/94 - Działania stanowiące naruszenie lub stwarzające groźbę naruszenia - Obowiązek wydania przez sąd właściwy w sprawach wspólnotowych znaków towarowych postanowienia zakazującego osobom trzecim takich działań - Pojęcie "szczególnych powodów" zaniechania wydania takiego zakazu - Spoczywający na sądzie właściwym w sprawach wspólnotowych znaków towarowych obowiązek zastosowania środków, których celem jest zapewnienie przestrzegania zakazu - Krajowe prawodawstwo zawierające ogólny zakaz działań stanowiących naruszenie lub stwarzających groźbę naruszenia obwarowany sankcjami karnymi)
(2006/C 331/24)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 30 grudnia 2006 r.)
Sąd krajowy
Högsta domstolen
Strony w postępowaniu przed sądem krajowym
Strona powodowa: Nokia Corp.
Strona pozwana: Joacim Wärdell
Przedmiot
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym - Högsta domstolen - Wykładnia art. 98 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 11, str. 1) - Ciążący na krajowym sądzie właściwym w sprawie wspólnotowych znaków towarowych, który stwierdził, że pozwany naruszył wspólnotowy znak towarowy lub stworzył groźbę takiego naruszenia, obowiązek wydania postanowienia zakazującego pozwanemu kontynuowania działań stanowiących naruszenie lub stwarzających groźbę naruszenia, chyba że istnieją szczególne powody zaniechania wydania takiego postanowienia - Krajowe prawodawstwo zawierające bezwzględny zakaz podejmowania działań stanowiących naruszenie i przewidujące możliwość nałożenia sankcji karnej z tytułu kontynuowania takich działań
Sentencja
1) Artykuł 98 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego należy interpretować w ten sposób, iż sam fakt, że prawdopodobieństwo kontynuowania działań stanowiących naruszenie lub stwarzających groźbę naruszenia nie jest oczywiste lub jest jedynie ograniczone, nie stanowi szczególnego powodu, by sąd właściwy w sprawach wspólnotowych znaków towarowych zaniechał wydania postanowienia zakazującego pozwanemu kontynuowania tych działań.
2) Artykuł 98 ust. 1 rozporządzenia nr 40/94 należy interpretować w ten sposób, że okoliczność, iż prawo krajowe zawiera ogólny zakaz naruszania wspólnotowych znaków towarowych i przewiduje możliwość nałożenia sankcji karnej za kontynuowanie działań stanowiących naruszenie lub stwarzających groźbę naruszenia, niezależnie do tego, czy mają one charakter umyślny, czy wynikają z rażącego niedbalstwa, nie stanowi szczególnego powodu, by sąd właściwy w sprawach wspólnotowych znaków towarowych zaniechał wydania zakazu kontynuowania przez pozwanego tych działań.
3) Artykuł 98 ust. 1 rozporządzenia nr 40/94 należy rozumieć jako nakładający na sąd krajowy właściwy w sprawach wspólnotowych znaków towarowych, który wydał postanowienie zakazujące pozwanemu kontynuowania działań stanowiących naruszenie lub stwarzających groźbę naruszenia wspólnotowego znaku towarowego, obowiązek zastosowania przewidzianych prawem krajowym środków służących zapewnieniu przestrzegania tego zakazu, nawet jeśli to prawo krajowe zawiera ogólny zakaz naruszania wspólnotowych znaków towarowych i przewiduje możliwość nałożenia sankcji karnej z tytułu kontynuowania działań stanowiących naruszenie lub stwarzających groźbę naruszenia, niezależnie od tego, czy są one umyślne, czy wynikają z rażącego niedbalstwa.
4) Artykuł 98 ust. 1 rozporządzenia nr 40/94 należy interpretować w ten sposób, że sąd krajowy właściwy w sprawie wspólnotowych znaków towarowych, który wydał postanowienie zakazujące pozwanemu kontynuowania działań stanowiących naruszenie lub stwarzających groźbę naruszenia wspólnotowego znaku towarowego, ma obowiązek zastosować - spośród przewidzianych prawem krajowym środków - te, których celem jest zapewnienie przestrzegania zakazu, nawet jeśli zgodnie z tym prawem krajowym owe środki nie mogłyby być zastosowane w przypadku analogicznego naruszenia krajowego znaku towarowego.
______
(1) Dz.U. C 257 z 15.10.2005.
