(Sprawa T-289/06)Język postępowania: francuski
(2006/C 310/41)
(Dz.U.UE C z dnia 16 grudnia 2006 r.)
Strony
Strona skarżąca: Centre Européen pour la Statistique et le Développement ASBL - CESD-Communautaire ASBL (Luksemburg, Wielkie Księstwo Luksemburga) (przedstawiciele: D. Grisay i D. Piccininno, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– przyjęcie niniejszej skargi o stwierdzenia nieważności, wniesionej na podstawie art. 230 WE przeciwko decyzji Komisji z dnia 11 sierpnia 2006 r.,
– stwierdzenie dopuszczalności skargi,
– tytułem żądania głównego, stwierdzenie zasadności skargi i rozstrzygnięcie co do nieważności decyzji Komisji z dnia 11 sierpnia 2006 r., ponieważ jest ona wynikiem nadużycia władzy lub jest obarczona brakiem uzasadnienia, jak również oczywiście błędną oceną,
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Decyzją z dnia 11 sierpnia 2006 r. Komisja, na podstawie art. 93 ust. 1 lit. f) rozporządzenia finansowego(1), stwierdziła, że skarżąca istotnie naruszyła warunki trzech umów wiążących ją z Eurostat w przedmiocie współpracy technicznej w dziedzinie statystyki (program PHARE) poprzez odmowę przekazania do dyspozycji Komisji informacji pozwalających na przeprowadzenie audytu w zakresie realizacji spornych umów. Ponadto zaskarżona decyzja precyzuje, że Komisja zastrzega sobie prawo do realizacji naruszonych postanowień umownych wszelkimi stosowanymi środkami, w tym na drodze sądowej, a w razie potrzeby dochodząc zwrotu kwot, jakie okazałyby się należne.
Na poparcie żądania stwierdzenia nieważności kwestionowanej decyzji skarżąca powołuje trzy zarzuty.
Zarzut pierwszy oparty jest na domniemanym nadużyciu władzy, analizowanym pod kątem obejścia procedury, z tego względu, że zaskarżona decyzji omija szczególne procedury rozstrzygania sporów przewidziane w każdej z umów zawartych przez skarżącą z Komisją na podstawie art. 57 rozporządzenia finansowego nr 1605/2002, zastępując je w sposób jednostronny decyzją opartą na art. 93 ust. 1 lit. f) tego samego rozporządzenia. Skarżąca utrzymuje, że Komisja dopuściła się nadużycia procedury przewidzianej w art. 93 ust. 1 lit. f) w stosunku do jego podstawowego celu, jakim jest w opinii skarżącej wykluczenie oferentów, którzy jak stwierdzono, dopuścili się istotnego naruszenia warunków umowy przy okazji pierwszego przetargu, z uczestnictwa w następnej procedurze przetargowej, w celu wypowiedzenia umów, z których każda przewiduje inny sposób rozstrzygania sporów, określając właściwość sądu i znajdujące zastosowanie prawo.
Zarzut drugi powołany przez skarżącą jest oparty na braku uzasadnienia. Skarżąca twierdzi, że sporna decyzja nie została właściwie uzasadniona, ani pod względem prawnym, ponieważ formułuje ona nieodpowiednie uzasadnienie polegające na zastosowaniu w sferze stosunków umownych przepisu dotyczącego właściwego zarządzania wspólnotowymi przetargami publicznymi, ani pod względem faktycznym, ponieważ zarzuty przedstawione przez Komisję w odniesieniu do skarżącej są pozbawione wszelkich podstaw, jako że skarżąca wykazała wolę współpracy ze służbami Komisji do spraw audytu.
W zarzucie trzecim skarżąca podnosi, że Komisja dokonała oczywiście błędnej oceny, jako że sporna decyzja dokonuje kwalifikacji zarzucanych skarżącej faktów bez uprzedniego uznania ich za istotne naruszenie warunków umowy, stosując procedury umowne wynikających z art. 57, akapit drugi rozporządzenia nr 1650/2002.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 248, str. 1).
