Skarga wniesiona w dniu 21 lipca 2006 r. - Duyster przeciwko Komisji(Sprawa F-80/06)
(2006/C 261/69)
Język postępowania: niderlandzki
(Dz.U.UE C z dnia 28 października 2006 r.)
Strony
Strona skarżąca: Tineke Duyster (Oetrange, Luksemburg) [przedstawiciel: W.H.A.M. van den Muijsenbergh, avocat]
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– uznanie skargi za dopuszczalną lub ewentualnie za w części dopuszczalną;
– uchylenie decyzji organu powołującego z dnia 22 grudnia 2005 r. i z dnia 11 maja 2006 r. lub ewentualnie ich częściowe uchylenie;
– stwierdzenie, że żadna zasada prawna nie stoi na przeszkodzie temu, by skarżąca mogła żądać, aby jej urlop wychowawczy został odwołany na podstawie art. 2 ogólnych przepisów wykonawczych do art. 42a regulaminu pracowniczego w sprawie urlopu wychowawczego;
– stwierdzenie, że strona pozwana nie przedstawiła żadnego skutecznego dowodu ani skutecznego zarzutu na to, że skarżąca nie jest czynna zawodowo;
– stwierdzenie, że strona pozwana nie przedstawiła żadnego argumentu za tym, by pozbawić skarżącą korzyści związanych ze statusem aktywnego zatrudnienia;
– ewentualnie, stwierdzenie, że żadna zasada prawna nie sprzeciwia się temu by strona pozwana przeprowadziła równowagę interesów, zastosowała art. 2 ust. 4 ogólnych przepisów wykonawczych i na tej podstawie wydała decyzję odnośnie do odwołania urlopu wychowawczego;
– ewentualnie, uwzględnienie w części jednego lub kilku wymienionych wyżej żądań;
– obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania, w tym kosztami pomocy prawnej dotyczącej decyzji wydanej w następstwie wniosku skarżącej z dnia 6 grudnia 2005 r.
Zarzuty i główne argumenty
W ramach spraw F-51/05(1) i F-18/06(2) skarżąca zakwestionowała już okoliczność udzielenia jej przez Komisję urlopu wychowawczego na okres od dnia 1 listopada 2004 r. do dnia 30 kwietnia 2005 r., a następnie ustalenia pismem z dnia 17 listopada 2005 r. daty rozpoczęcia urlopu wychowawczego na dzień 8 listopada 2004 r.
W dniu 6 grudnia 2005 r. skarżąca złożyła wniosek na podstawie art. 90 ust. 1 regulaminu pracowniczego oraz ogólnych przepisów wykonawczych w zakresie urlopu wychowawczego. Wniosła o odwołanie urlopu wychowawczego, o którym mowa w piśmie organu powołującego. W dniu 22 grudnia 2005 r. organ powołujący uznał ten wniosek za niedopuszczalny. Skarżąca złożyła zatem w dniu 14 lutego 2006 r. zażalenie na decyzję z dnia 22 grudnia 2005 r. na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego. W dniu 16 maja 2006 r. w decyzji składającej się zaledwie z kilku zdań organ powołujący uznał również zażalenie za niedopuszczalne.
Na poparcie swej skargi na decyzje o niedopuszczalności skarżąca podnosi w szczególności: i) błędy w ocenie stanu faktycznego zawarte w decyzjach; ii) naruszenie treści i przesłanek art. 90 ust. 1 i 2 regulaminu pracowniczego; iii) sprzeczności; iv) brak jasności decyzji; v); naruszenie treści i przesłanek art. 42a regulaminu pracowniczego; vi) naruszenie treści i przesłanek art. 2 ogólnych przepisów wykonawczych; vii) naruszenie orzecznictwa; viii) naruszenie treści i przesłanek art. 25 regulaminu pracowniczego; ix) naruszenie zasad proporcjonalności, uzasadnionych oczekiwań, równości traktowania i pewności prawa, jak również naruszenie zasady równowagi interesów, nieprzestrzeganie obowiązku informowania przez pracodawcę oraz naruszenie zasady dobrej administracji; x) brak dowodu na potwierdzenie organu powołującego, iż treść wniosku przedstawionego przez skarżącą wchodzi już w zakres sprawy F-51/05.
Skarżąca przedstawia również argumenty, z uwagi na które można jej zdaniem orzec na jej korzyść w przedmiocie wniosku. Podnosi zwłaszcza, iż zaistniała nowa sytuacja uzasadniająca złożenie nowego wniosku (nawet ze skutkiem wstecznym), treść i przesłanki art. 42a regulaminu pracowniczego, treść ogólnych przepisów wykonawczych, a w szczególności art. 2 ust. 4 tych przepisów, treść art. 35, 36, 59 i 62 regulaminu pracowniczego, jak również przywołanych wyżej zasad prawnych, pkt x).
______
(1) Dz. U. C 217 z 3.9.2005 r. (sprawa zarejestrowana początkowo w Sądzie Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich pod nr T-249/05, a następnie przeniesiona do Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej postanowieniem z dnia 15.12.2005 r.).
(2) Dz. U. C 154 z 1.7.2006 r.
