Skarga wniesiona w dniu 9 listopada 2005 r. - Cavallaro przeciwko Komisji(Sprawa T-406/05)
(2006/C 10/58)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 14 stycznia 2006 r.)
Strony
Strona skarżąca: Alessandro Cavallaro (Rzym, Włochy) [Przedstawiciel(- e): Carlo Forte, avvocato]
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– uchylenie decyzji organu powołującego o sygn. ADMIN.B.2-ABF/adm-D(05)18560 z dnia 10 sierpnia 2005 r.;
– ewentualnie, postanowienie o przywróceniu terminów na wniesienie skargi o uchylenie decyzji ADMIN-B-3 nr 10577 z dnia 27 lutego 2002 r. oraz decyzji nr 53089 z dnia 14 listopada 2002 r.;
– ewentualnie i alternatywnie w stosunku do poprzedniego żądania, uznanie za dopuszczalny zarzut bezprawności zmierzający do tego, by decyzje ADMIN-B-3 nr 10577 z dnia 27 lutego 2002 r. oraz nr 53089 z dnia 14 listopada 2002 r. zostały uznane za nieważne, uznając prawo skarżącego do wypłaty kwot równych dodatkowi zagranicznemu począwszy od dnia 1 grudnia 2001 r. oraz za cały okres służby pełnionej w Komisji Wspólnot Europejskich w Brukseli, w tym zaległych wynagrodzeń i odsetek;
– obciążenie pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżący kwestionuje decyzję organu powołującego z dnia 10 sierpnia 2005 r., na podstawie której odmówiono mu dodatku, o którym mowa w art. 4 załącznika VII Regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich i wnosi o uznanie jego prawa do wypłaty kwot równych temu dodatkowi począwszy od dnia 1 marca 2005 r. za cały okres służby w przedstawicielstwie Komisji w Rzymie.
W tym zakresie należy przypomnieć, że już w 2002 r., gdy skarżący został zatrudniony przez Komisję, organ powołujący odmówił mu dodatku zagranicznego w wysokości 16 %, z uwagi na to, że podczas całego okresu odniesienia przy obliczaniu pięcioletniego okresu, o którym mowa w art. 4 ust.1 lit. a) drugie tiret załącznika VII do regulaminu pracowniczego, skarżący wykonywał działalność zawodową w Brukseli.
Skarżący został następnie przeniesiony do siedziby przedstawicielstwa Komisji w Rzymie i ponownie wniósł o przyznanie uprawnienia do tego dodatku. Niniejsza skarga dotyczy decyzji oddalającej ten nowy wniosek.
– Na poparcie swoich żądań, skarżący zwraca uwagę na niewłaściwe zastosowanie art. 4 ust. 1 lit. b) regulaminu pracowniczego
– oraz sprzeczności w uzasadnieniu, jak również błędu co do okoliczności faktycznych w zakresie dokumentacji dostarczonej za okres 1990-1995. Należy tu jeszcze raz powtórzyć, że skarżący zamieszkiwał poza terytorium Włoch od 1990 r. do 1995 r. i nie studiował we Włoszech od 1992 r. do 1995 r. W każdym razie twierdzenia Komisji sformułowane w zaskarżonej decyzji stoją w sprzeczności z twierdzeniami zawartymi w decyzjach z 2002 r.
– oraz sprzeczności w uzasadnieniu w związku z twierdzeniem jakoby skarżący zamieszkiwał na terytorium Włoch od lipca 1990 r. do lipca 1995 r. W tym zakresie należy zauważyć, że zwykłe oświadczenie skarżącego - sporządzone w czasie, gdy pracował jako członek personelu pomocniczego - na podstawie którego ustalono, że miejscem jego naboru jest Ariccia, we Włoszech, nie wystarczy aby wykazać, że miał on zamiar utrzymywać w tym miejscu swoje nawyki życiowe, a także zwykłe związki społeczne.
