Skarga wniesiona w dniu 23 września 2005 r. - UPC France przeciwko Komisji(Sprawa T-367/05)
(2005/C 315/29)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 10 grudnia 2005 r.)
Strony
Strona skarżąca: UPC France Holding B.V. (Schiphol-Rijk, Niderlandy) [Przedstawiciele: M. D. Powell, solicitor, N. Flandin, avocat]
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji w sprawie pomocy państwa nr 382/2004 - Francja,
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W niniejszej skardze skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji w sprawie pomocy państwa nr 382/2004 - Francja z dnia 3 maja 2005 r.(1) stwierdzającej, że dotacja przyznana przez władze francuskie w celu stworzenia i eksploatacji szerokopasmowej sieci telekomunikacyjnej na terytorium Limousin (DORSAL) nie stanowi pomocy.
Na poparcie swej skargi skarżąca podnosi kilka zarzutów opartych na naruszeniu istotnych wymogów proceduralnych oraz naruszeniu prawa wspólnotowego.
W odniesieniu do naruszenia istotnych wymogów proceduralnych skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła swoje prawa proceduralne, zaniechawszy niesłusznie wszczęcia formalnej procedury dochodzenia przewidzianej w art. 88 ust. 2 Traktatu WE i art. 6 rozporządzenia nr 659/1999(2), która umożliwiłaby skarżącej jako osobie zainteresowanej przedstawienie uwag przed podjęciem decyzji przez Komisję.
W zarzucie pierwszym dotyczącym naruszenia prawa wspólnotowego skarżąca stwierdza, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, uznając sporny środek za niestanowiący pomocy, ponieważ dotacja została przyznana w ramach rekompensaty z tytułu świadczenia usługi publicznej, a warunki wynikające z wyroku w sprawie Altmark(3) zostały w niniejszym przypadku spełnione.
Skarżąca kwestionuje ponadto zaskarżoną decyzję w związku z tym, że kwalifikuje ona usługę przekazu szerokopasmowego jako usługę powszechną, podczas gdy definicja usługi powszechnej w dziedzinie telekomunikacji wynikająca z dyrektywy o usłudze powszechnej dotyczy wyłącznie usług przekazu wąskopasmowego.
Skarżąca utrzymuje następnie, że gdyby sporne obowiązki należało uważać za wchodzące w zakres zadania świadczenia usługi publicznej (quod non), Komisja popełniłaby oczywisty błąd w ocenie, uznając, że w mieście Limoges nie występowały inicjatywa prywatna ani siły konkurencyjne. Skarżąca twierdzi również, że procedura zastosowana w celu dokonania wyboru operatora odpowiedzialnego za wykonanie rzekomej usługi świadczonej w interesie ogólnym nie umożliwiała dokonania wyboru kandydata mogącego świadczyć tę usługę po najniższej cenie dla społeczności. W każdym razie, zdaniem skarżącej, w niniejszym przypadku w odniesieniu do miasta Limoges dotacji publicznej nie można uzasadnić rekompensatą za wykonanie usługi publicznej, a zatem wyrok w sprawie Altmark nie może znaleźć zastosowania.
W kolejnym zarzucie skarżąca wskazuje również na istotne nieprawidłowości w procedurze przekazania zadania usługi publicznej, która - jej zdaniem - doprowadziła do nierówności między potencjalnymi kandydatami do jej przejęcia.
Ostatni zarzut podniesiony przez skarżącą oparty jest na braku wystarczającego uzasadnienia, ponieważ Komisja nie wyjaśniła przyczyn, dla których wzięła pod uwagę region Limousin jako całość bez uwzględnienia specyfiki obszarów miejskich, które, jak miasto Limoges, są w rzeczywistości centrami konkurencji w ramach regionu oraz w żadnym miejscu zaskarżonej decyzji nie wskazała obecności sieci skarżącej w Limoges.
______
(1) C (2005) 1170 wersja ostateczna 1.
(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE, Dz.U. L 83 z 27.3.1999, str. 1.
(3) Sprawa C-280/00 z dnia 24 lipca 2003 r., Rec. str. 1-7747.
