Skarga wniesiona w dniu 26 maja 2005 r. przez Republikę Włoską przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich(Sprawa T-211/05)
(2005/C 182/80)
(Język postępowania: włoski)
(Dz.U.UE C z dnia 23 lipca 2005 r.)
W dniu 26 maja 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Republiki Włoskiej, reprezentowanej przez Paolo Gentili'ego, Avvocato dello Stato, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.
Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Przedmiotem skargi jest decyzja ostateczna Komisji C(2005) 591, stwierdzająca niezgodność dwóch środków fiskalnych udzielonych przez Włochy na rzecz spółek, które zaczęły być notowane na rynkach regulowanych w okresie wyznaczonym w tych środkach, ponieważ stanowią pomoc państwa sprzeczną z art. 87 WE. Środki te polegają na obniżeniu na trzy lata stawki podatku dochodowego i odliczeniu od dochodu podlegającego opodatkowaniu kosztów notowania poniesionych przez spółkę.
Komisja uważa, że dane środki mają selektywny charakter, ponieważ uprzywilejowują one jedynie te spółki, które zaczęły być notowane w okresie wskazanym w przepisach włoskich, a wyłącza z tego spółki już notowane lub notowane w innych okresach; środki te nie mogą być uznane za zgodne, ponieważ nie obejmuje ich żaden z przypadków wskazanych w art. 87 ust. 2 i 3 WE.
Skarga rządu włoskiego kwestionuje decyzję, po pierwsze, pod względem proceduralnym, ponieważ Komisja wszczęła procedurę na podstawie art. 88 ust. 2 WE, nie omawiając wcześniej środków z zainteresowanym Państwem Członkowskim
Po drugie, Komisja nie zgłosiła uwag w kwestii poprzedniego, w znacznej mierze takiego samego środka, przyjętego przez Włochy w 1997 r.
Po trzecie, skarga kwestionuje selektywny charakter środków. Skierowane one były bowiem do nieokreślonego kręgu odbiorców. Ponadto środki były spójne z ogólnym systemem podatkowym, ponieważ uwzględniały fakt, że nowo notowana spółka, żeby uzyskać notowanie, musiała dokonać bardzo wysokich opłat, co powodowało sytuację, w której miała ona mniejszą zdolność dochodową w porównaniu ze spółkami nie notowanymi lub notowanymi wcześniej, które mogły już zamortyzować odpowiednie koszty. Ograniczenie czasowe wynika ze względów bilansowych i eksperymentalnego charakteru tego środka. Sam ten element nie może powodować wybiórczości środka, który nie jest taki ze swej natury.
Po czwarte, w skardze zaprzecza się, jakoby Komisja wykazała, że środek może grozić zakłóceniem konkurencji lub wpływać na handel wewnątrzwspólnotowy.
Po piąte i ostatnie, środek, jeżeli zostanie zakwalifikowany jako pomoc, jest zgodny ze wspólnym rynkiem na podstawie art. 87 ust. 3 lit. c). Jest to bowiem pomoc inwestycyjna, a nie na bieżącą działalność, i jest spójna ze szczególnym celem gospodarczo-politycznym polegającym na wspieraniu notowania spółek na giełdzie, co jest korzystne dla wydajności, przejrzystości i konkurencyjności sytemu.
