Skarga wniesiona w dniu 26 kwietnia 2005 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej(Sprawa C-185/05)
(2005/C 182/43)
(Język postępowania: włoski)
(Dz.U.UE C z dnia 23 lipca 2005 r.)
W dniu 26 kwietnia 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez B. Schimę i F. Amato, członków Służby Prawnej Komisji, przeciwko Republice Włoskiej.
Skarżąca wnosi do Trybunału o:
1) stwierdzenie, że:
utrzymując w mocy przepis zawarty w art. 9 ust. 3 i 4 decreto legislativo nr 344 z 1999 r., zgodnie z którym prowadzący zakład, w którym znajdują się substancje niebezpieczne, może rozpocząć działalność bez przekazania mu przez organ, który jest zobowiązany do wypowiedzenia się w sprawie sprawozdania o bezpieczeństwie, w sposób wyraźny wniosków płynących ze zbadania sprawozdania o bezpieczeństwie,
utrzymując w mocy przepis zawarty w art. 21 ust. 3 decreto legislativo nr 344 z 1999 r., zgodnie z którym właściwy organ nie jest zobowiązany do zakazania rozpoczęcia działalności, jeżeli środki przewidziane przez prowadzącego zakład w celu przeciwdziałania poważnym awariom i ograniczenia ich skutków są wyraźnie niedostateczne,
nie wydając wiążącego przepisu przewidującego kontrole umożliwiające planowe i systematyczne badanie technicznych, organizacyjnych i kierowniczych systemów użytkowanych w danym zakładzie, które pozwalałyby właściwemu organowi na upewnienie się, że prowadzący zakład może wykazać, iż podjął odpowiednie środki, aby zapobiec poważnym awariom w związku z różnymi rodzajami działalności zakładu oraz w celu zapewnienia, że prowadzący zakład może wykazać, iż dostarczył odpowiednich środków ograniczających skutki poważnych awarii zarówno na terenie zakładu, jak i poza nim,
nie wydając przepisu przewidującego kontrole gwarantujące, że dane i informacje zawarte w sprawozdaniu o bezpieczeństwie lub każdym innym przedstawionym sprawozdaniu odpowiednio odzwierciedlają warunki panujące w zakładzie,
Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 9 ust. 4, art. 17 ust 1 i art. 18 ust. 1 tiret pierwsze, drugie i trzecie dyrektywy 96/82(1).
2) obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Dyrektywa Rady 96/82/WE z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie kontroli niebezpieczeństwa poważnych awarii związanych z substancjami niebezpiecznymi przewiduje, że kierujący zakładem, w którym znajdują się substancje niebezpieczne, jest zobowiązany do przygotowania dla właściwego organu sprawozdania o bezpieczeństwie. Republika Włoska dokonała transpozycji dyrektywy w drodze decreto legislativo nr 334 z dnia 17 sierpnia 1999 r.
Komisja podnosi w pierwszej kolejności, że zgodnie z art. 9 ust. 4 dyrektywy prowadzący zakład nie może rozpocząć działalności bez wyraźnej zgody właściwego organu.
Decreto legislativo zezwala jednak prowadzącemu zakład na rozpoczęcie działalności bez przekazania prowadzącemu zakład przez właściwy organ w sposób wyraźny wniosków płynących ze zbadania przez organ sprawozdania o bezpieczeństwie.
Jak wynika z art. 17 ust. 1 dyrektywy właściwy organ jest zobowiązany zakazać działalności, jeżeli środki podjęte przez prowadzącego zakład w celu zapobiegania i łagodzenia poważnych awarii są wyraźnie niedostateczne.
Wydaje się, że mimo to decreto legislativo zwalnia właściwy organ z takiego obowiązku. W końcu zgodnie z art. 18 ust. 1 dyrektywy Państwa Członkowskie są zobowiązane wydać wiążące przepisy przewidujące kontrole, które umożliwią planowane i systematyczne badanie technicznych, organizacyjnych i kierowniczych systemów użytkowanych w danym zakładzie, które pozwalałyby właściwemu organowi na upewnienie się, że prowadzący zakład może wykazać, iż podjął odpowiednie środki, aby zapobiec poważnym awariom w związku z różnymi rodzajami działalności zakładu oraz w celu zapewnienia, że prowadzący zakład może wykazać, iż dostarczył odpowiednich środków ograniczających skutki poważnych awarii zarówno na terenie zakładu, jak i poza nim,
Poza tym zgodnie z art. 18 ust. 1 dyrektywy Państwa Członkowskie powinny wydać przepisy w zakresie kontroli gwarantujących, że dane i informacje zawarte w sprawozdaniu o bezpieczeństwie lub każdym innym przedstawionym sprawozdaniu odpowiednio odzwierciedlają warunki panujące w zakładzie.
Decreto legislativo nie dokonał jednak transpozycji takiego przepisu, ograniczając się do odesłania do późniejszego dekretu transponującego, który do dziś jeszcze nie został wydany.
Wobec powyższego Komisja uznaje, że Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 9 ust. 4, art. 17 ust 1 i art. 18 ust. 1 tiret pierwsze, drugie i trzecie dyrektywy.
______
(1) Dz.U. L 10 z 14.01.1997, str. 13
