Skarga wniesiona w dniu 12 kwietnia 2005 r. przez Pabla Muñiza przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich(Sprawa T-144/05)
(2005/C 132/65)
(Język postępowania: angielski)
(Dz.U.UE C z dnia 28 maja 2005 r.)
W dniu 12 kwietnia 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Pabla Muñiza zamieszkałego w Brukseli (Belgia), reprezentowanego przez B. Dehandschuttera, adwokata, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.
Skarżący wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:
1) stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 3 lutego 2005 r. w zakresie, w jakim odmawia ona udzielenia pełnego dostępu do dokumentów, których dotyczy wniosek skarżącego;
2) stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 3 lutego 2005 r. w zakresie, w jakim odmawia ona udzielenia częściowego dostępu do dokumentów, których dotyczy wniosek;
3) obciążenie pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty:
Skarżący jest adwokatem specjalizującym się w doradzaniu klientom w sprawach dotyczących należności celnych. W celu udzielenia jak najlepszej porady swoim klientom w dniu 13 października 2004 r. skarżący złożył wniosek do Komisji o udzielenie dostępu do protokołu z wrześniowego spotkania Sekcji Nomenklatury Taryfowej i Statystycznej Komitetu Kodeksu Celnego oraz do pewnych dokumentów TAXUD. Na wniosek ten udzielono w dniu 1 grudnia 2004 r. odpowiedzi odmownej na podstawie art. 4 ust. 3 rozporządzenia 1049/2001. W dniu 15 grudnia 2004 r. skarżący wniósł o ponowne rozpatrzenie pierwotnej decyzji. Zaskarżona decyzja została wydana wskutek tego wniosku i potwierdziła poprzednią decyzję o odmowie udzielenia dostępu.
Skarżący twierdzi, że zaskarżona decyzja narusza art. 4 ust. 3 rozporządzenia 1049/2001. Według skarżącego, przedstawione przyczyny odmowy udzielenia dostępu, a mianowicie, iż ujawnienie wnioskowanych dokumentów poważnie naruszyłoby proces podejmowania decyzji przez Komisję, nie stanowi przekonywującego uzasadnienia na podstawie tego przepisu. Skarżący podnosi również w tym samym kontekście, iż zaskarżona decyzja została błędnie uzasadniona poprzez odwołanie do kategorii dokumentów zamiast poprzez ocenę treści każdego z wnioskowanych dokumentów.
Ponadto skarżący uważa, że został naruszony art. 4 ust. 6 tego rozporządzenia poprzez odmowę przez Komisję udzielenia nawet częściowego dostępu do wnioskowanych dokumentów. Skarżący twierdzi również, że zaskarżona decyzja stanowi obejście art. 2 ust. 1 tego rozporządzenia prowadząc do systematycznej odmowy ujawniania dokumentów wewnętrznych jedynie na tej podstawie, iż dane akta nie są zamknięte.
Wreszcie skarżący uważa, że interes publiczny polegający na potrzebie lepszego zrozumienia przez zainteresowane strony decyzji podejmowanych w zakresie klasyfikacji taryfowych uzasadnia ujawnienie wnioskowanych dokumentów.
