Skarga wniesiona w dniu 24 marca 2005 r. przez Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej przeciwko Radzie Unii Europejskiej(Sprawa C-137/05)
(2005/C 132/30)
(Język postępowania: angielski)
(Dz.U.UE C z dnia 28 maja 2005 r.)
W dniu 24 marca 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, reprezentowanego przez C. Jackson, działającą w charakterze pełnomocnika, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Radzie Unii Europejskiej.
Skarżąca wnosi do Trybunału o:
1. stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 2252/2004 z dnia 13 grudnia 2004 r. w sprawie norm dotyczących zabezpieczeń i danych biometrycznych w paszportach i dokumentach podróży wydawanych przez Państwa Członkowskie(1);
2. orzeczenie, na podstawie art. 231 WE, że po stwierdzeniu nieważności powyższego rozporządzenia i do czasu uchwalenia nowych przepisów w tym przedmiocie, przepisy tego rozporządzenia pozostają w mocy w zakresie, w jakim nie wyłączają Zjednoczonego Królestwa z udziału w stosowaniu rozporządzenia;
3. obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
1. Zjednoczonemu Królestwu odmówiono prawa do uczestniczenia w przyjęciu rozporządzenia Rady (WE) nr 2252/2004 z dnia 13 grudnia 2004 r. w sprawie norm dotyczących zabezpieczeń i danych biometrycznych w paszportach i dokumentach podróży wydawanych przez Państwa Członkowskie (zwanego dalej "rozporządzeniem"), pomimo notyfikowania przez Zjednoczone Królestwo swego wniosku w zakresie uczestnictwa, zgodnie z art. 5(1) Protokołu włączającego dorobek Schengen w ramy Unii Europejskiej (Protokół Schengen) oraz art. 3(1) Protokołu w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii. Wniosek o stwierdzenie nieważności powyższego rozporządzenia oparty jest na zarzucie, że z wyłączeniem Zjednoczonego Królestwa z przyjęcia tego rozporządzenia wiąże się naruszenie istotnych wymogów proceduralnych i/lub naruszenie Traktatu, w rozumieniu art. 230 akapit drugi Traktatu WE.
2. Głównym argumentem Zjednoczonego Królestwa jest to, że wyłączając je z przyjęcia wspomnianego rozporządzenia, Rada oparła się na błędnej interpretacji związku między art. 5 i art. 4 Protokołu Schengen. Zjednoczone Królestwo w szczególności twierdzi, że:
(a) Interpretacja Rady, według której przyznane w art. 5 Protokołu Schengen prawo uczestnictwa ma zastosowanie wyłącznie do środków stanowiących rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, w których Zjednoczone Królestwo bierze udział na mocy decyzji Rady podjętej na podstawie art. 4, stoi w sprzeczności ze strukturą oraz treścią tych artykułów, z charakterem mechanizmu przewidzianego w art. 5 oraz deklaracją w sprawie art. 5 zawartą w Akcie Końcowym dołączonym do Traktatu Amsterdamskiego.
(b) Wykładnia art. 5 Protokołu Schengen dokonana przez Radę nie jest konieczna dla zapewnienia skuteczności zawartej w art. 7 Protokołu w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii, zasady nienaruszania Protokołu włączającego dorobek Schengen w ramy Unii. Nie jest ona również konieczna dla zachowania integralności dorobku Schengen. W istocie, jej negatywne skutki dla Zjednoczonego Królestwa, jako środka chroniącego ten dorobek, byłyby rażąco nieproporcjonalne.
(c) Uwzględniając szeroką i swobodną koncepcję środków rozwijających dorobek Schengen, którą Rada stosuje w praktyce, mechanizm art. 5 Protokołu Schengen, w interpretacji Rady, musiałby funkcjonować w sposób naruszający zasadę pewność prawa oraz podstawowe zasady wzmocnionej współpracy.
3. Zjednoczone Królestwo twierdzi tytułem subsydiarnym, że w przypadku, gdyby dokonana przez Radę interpretacja związku między art. 5 i 4 Protokołu Schengen była prawidłowa, pociągałoby to konieczność wąskiej interpretacji pojęcia środków stanowiących rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu art. 5, jako nierozerwalnie związanych z tym dorobkiem, natomiast sporne rozporządzenie nie jest takim środkiem.
______
(1) Dz.U. L 385, str. 1
